Noem het lef, noem het een statement. Feit is dat het niet iedereen gegeven is om een solo album op te nemen met louter een sax en dan in het geval van de Italiaanse saxofonist Giuseppe Doronzo ook nog eens een baritonsax. Maar deze man, tegenwoordig woonachtig in Nederland, durfde het aan en leverde met ‘Goya’ een bijzonder album af.

Het begint allemaal met het bijna gewijde ‘Arundo Choir’. Lange, op sommige momenten trillende noten produceert Doronzo hier. Ze klinken met grote intensiteit, alsof we middeleeuwse gezangen horen. Iets onheilspellend krijgt het als hij de diepte op zoekt. Eerlijk gezegd heeft dit stuk in al zijn eenvoud wel iets van een ritueel, een rondegang. ‘Flusso di Coscienza’ is Italiaans voor ‘stroom van bewustzijn’. Het is wat Doronzo hier creëert, middels de techniek van circulaire ademhaling produceert hij lang aaneengesloten klankpatronen. Het geluid van de baritonsax lijkt hier wel enigszins op dat van de didgeridoo. Bezwerende, meditatieve klanken waarmee Doronzo ons in andere sferen brengt.

In ‘Conversation’ gaat Doronzo het gesprek aan. Door zowel de hoogst mogelijke noten als de meest lage te combineren, klinkt dit stuk inderdaad als een levendige conversatie. Experimenteel gaat het eraan toe in ‘Nesciobrug’. De kleppen dienen hier als een belangrijk element om muziek te maken, in afwisseling met speelse klanken. Bijzonder en enigszins humoristisch zijn de zeer hoge noten die Doronzo uit zijn instrument perst, of er vogels zitten te fluiten.

‘Goya’ heet het album en dat levert natuurlijk direct associaties met de Spaanse kunstenaar. Dat is echter niet waar Doronzo aan dacht bij het toekennen van deze naam aan zijn album. Het woord ‘goya’ blijkt ook voor te komen in het Urdu. Het woord beschrijft daar de staat van zijn tussen realiteit en imaginatie. Een belangrijk gegeven dat helpt om het album met andere oren te beluisteren. ‘Engaku – Ji’ past hierbij. Een stuk op de grens tussen realiteit en imaginatie, tussen werkelijkheid en droom.

‘Rotunda’ lijkt in eerste instantie wel wat op ‘Flussi di Conscienza’ maar slaat al snel om in een zeer lyrisch en meeslepend stuk. Het is misschien wel het meest uitgesproken en meest krachtige stuk, waarin Doronzo de mogelijkheden van zijn instrument uitgebreid verkent. Bij ‘Canti Dal Grano’ zijn we weer terug bij de techniek van de circulaire ademhaling. Steeds verder voert Doronzo hier het tempo op, steeds extremer, bijna manisch klinken zijn noten, als een wild stromende rivier.

Het album is te beluisteren en te koop via Bandcamp: