De muziek van de Colombiaanse Lucrecia Dalt is er in de afgelopen jaren steeds experimenteler op geworden. Haar zesde album, ‘Anticlines’,verschenen bij RVNG Intl. is op die reis slechts de volgende halte. Een droomwereld creëert ze, met een soms spookachtige ondertoon. Spannende elektronica, Zuid Amerikaanse ritmes, betoverende zang en voorgedragen teksten wisselen elkaar af op dit bijzondere album.
Met ‘Edge’ zet ze direct de toon. Dromerige klanken en een gesproken tekst gebaseerd op de Colombiaanse mythe van El Boraro, een monster uit het Amazonegebied dat Dalt als ik-figuur opvoert: “I am gathering up skins and blowing them up like balloons”. En verderop vraagt ze zich af: “How long does the body last without organs to fill it?” Een redelijk lugubere tekst al met al, voorgelezen en voorzien van koude elektronische, machine-achtige klanken. Een apart begin ook van dit album want niet het meest toegankelijke stuk. ‘Tar’ kent een aantrekkelijk ritme, maar de sfeer is hier eveneens aan de kille kant. De tekst is ook hier weer abstract poëtisch – Dalt tekent zelf voor de teksten, samen met Henry Andersen – en bevat bijvoorbeeld de mooie zin “and breathing tar does strange things to one’s perception of time.” Het rustige tempo waarmee Dalt de woorden uitspreekt, contrasteert hier overigens fijntjes met het nadrukkelijke ritme.
Het ritme in ‘Errors of Skin’ is dat van een hartslag. De zang van Dalt, elektronisch bewerkt, verhoogt de spanning. “Could it be found in” vraagt ze zich af en somt dan een aantal mogelijkheden op. Het antwoord komt niet. Of komt het in ‘Analogue Mountains’? Een stuk dat verwijst naar sporen van de planeet mars die gevonden zijn op Antarctica, afkomstig van meteoriet ALH84001: “We might well be living in mountains transferred from Mars.” zingt Dalt.
Mythische verhalen, uitstapjes naar de ruimte, we horen het terug in deze muziek met zijn uitdagende klanken, verfijnde ritmes en die aantrekkelijke mix van muziek en gesproken woord. Tegelijkertijd waait er continue een koele bries, die zo nu en dan uitgroeit tot een koude wind. Zo klinkt in ‘Glass Brain’ het koude, harde geluid van slagen op metaal, aangevuld met ijle, elektronische klanken. “We’d be a glass brain and everything around us is an illusion” stelt Dalt hier. Wellicht. De muziek past in ieder geval prachtig bij deze gedachte. In ‘Liminalidad’ dat hier op volgt vinden we onszelf in ieder geval terug in een soort muzikaal spiegelpaleis van elkaar versterkende klanklagen en in het af’sluitende ‘Antiform’ bereikt de koude het vriespunt.
Beluister ‘Edge’ en ‘Tar’ via Bandcamp. Het album is hier ook te koop:
