Mirco Magnani, ook bekend onder het alias T.C.O. en Valentina Bardazzi hebben naar eigen zeggen onschatbare arbeid verricht door het uit de vergetelheid rukken van de Italiaanse uitvinder en componist Carlo Domenico Valyum die op 9 december 1989 overleed. Of toch niet, is het louter een prachtig verhaal om hun nieuwe album te slijten? Is het louter een manier om op te vallen tussen de overvloed aan nieuwe releases?
Er is reden tot twijfel. Allereerst omdat de naam Carlo Domenico Valyum op internet louter voorkomt in combinatie met dit album, maar vooral omdat de geschiedenis die achter de man schuilgaat nu niet bepaald geloofwaardig is. Valyum zou er namelijk in 1937 in geslaagd zijn om elektromagnetische audio- en videogolven te onderscheppen die pas in tussen 1976 en 1989 via de Italiaanse televisie werden uitgezonden! Verder dook er in augustus 2014 in Berlijn een koffer op met daarin onder andere een VHS videocassette uit de jaren ’70. De muziek die daarop staat is nu uitgebracht onder de titel ‘Cronovisione Italiana’. Goed, tot zover de geschiedenis, over naar de muziek.
Die negen stukken voldoen aan het verhaal. Het zijn aan ambient verwante geluidsculpturen met een enorme diversiteit aan heerlijke verstoringen. Opener ‘Eurovision’ heeft daarbij niets van de bekende aan Marc-Antoine Charpentier ontleende tune, maar alles van hedendaagse elektronica. Een nevel van geluid, gelardeerd met allerhande technisch aandoende bliepjes, wordt ons deel. Maar zeer melodieus, dat mag gesteld. Hier gaan experiment en schoonheid duidelijk hand in hand en dat is een compliment waard.
Het knappe van de muziek van Magnani en Bardazzi, want laten we daar toch maar vanuit gaan, is dat het duister en licht tegelijk is, experimenteel en welluidend, enigmatisch en toegankelijk. En het heeft zonder meer iets geheimzinnigs, inderdaad alsof het gaat om die signalen die Valym oppikte. Zo maakt de piano in ‘Check Up’ zonder meer een historisch indruk en de radiosignalen op de achtergrond doen al even authentiek aan. Dit is ongetwijfeld het signaal dat Valyum in 1937 binnenkreeg. Hij wist vast niet wat hij hoorde! En de stem in ‘Estrazioni del Lotto’ klinkt al even imponerend, prachtig afgezet tegen de elektronica. Een schitterende vondst.
De term ‘orkestraal’ is eveneens regelmatig van toepassing op deze muziek. Bijvoorbeeld in ‘Oretredici’ en ‘Almanacco’. Ook al is het pure elektronica die we hier horen, de wijze van verklanken suggereert een geheel andere wereld. Eén van vliedende lange lijnen, van grootse vioolpartijen, van dreunende bassen en oplopende spanning. In ‘Oggi al Parlamento’ en ‘Bumper 77’ tenslotte wordt rust ons deel, het is de natuur die we hier horen, de branding.
De figuur Carlo Domenico Valyum mag dan niet echt bestaan, deze muziek doet dat wel. Gelukkig maar!
Het album is te beluisteren en te koop via Bandcamp:
