Het lijkt een wat vreemde naam voor een band, ‘Hackedepicciotto’ maar zodra we weten wie de twee leden zijn valt alles op zijn plaats. Alexander Hacke kennen we als bassist van het legendarische Einstürzende Neubauten en Danielle de Picciotto toog eind jaren ’80 van New York naar Berlijn en werd de lead zangeres van het al even gezaghebbende Space Cowboys. Sinds 1996 zijn ze samen, getrouwd en wel en vormen ze het duo met de sprookjesachtige naam Hackedepicciotto. Een nieuw album zag vlak voor de jaarwisseling het licht, ‘Menetekel’.
Met die titel geven ze reeds iets weg van hun doelstelling. Mene mene tekel u farsin (iמנא מנא תקל ופרסיןs in het Aramese schrift) zijn de raadselachtige woorden die volgens het Bijbelboek Daniël (hoofdstuk 1, vers 5) tijdens het feest van de Babylonische koning Belsazar op de muur verschenen, lees: door god erop geschreven. Belsazar was zo ijdel geweest het vaatwerk uit de Joodse tempel, verwoest door de Babyloniërs, te gebruiken, iets wat god niet leuk vond. De profeet Daniël moest het vertalen, het betekent zoveel als: “geteld, geteld, gewogen en verdeeld.” Met andere woorden het was gedaan met het rijk van Babylon en het zou weldra onder de voet worden gelopen door de Meden en de Perzen. Sindsdien duikt dat schrijven op de muur regelmatig op en staat het altijd voor een naderend onheil. Zo ook op dit album.
Het begint allemaal uiterst ingetogen met ‘All Are Welcome’, waarin de twee ons in prachtige samenzang, “Welcome to my home, welcome to my heart” toezingen, begeleid door een doordringende basdrone. Dan horen we een trein, langzaam op gang komend in ‘Dreamcatcher’, waarna de muziek dit slepende ritme overneemt. Dit is het ritme van de reis die het leven is. Maar hier doet ook de zwaarte zijn intrede, middels het duistere slagwerk en de boventoonzang van Hacke en de melancholie, middels het gitaarspel. ‘Jericho’ begint heel toepasselijk met de trompetten. We zijn weer terug bij de bijbel en de gelijknamige stad waarvan de muren door er zeven keer om heen te trekken, al hoornspelend, instortten. Een vrij machinaal aandoende bas drone is hier leidend, voorzien van bijna tribaal slagwerk en vliedend vioolspel. Duisternis alom in dit krachtige, bijna negen minuten durende nummer.
We mogen wel stellen dat het duo niet echt hoopvol gestemd is over onze tijd. Sinds 2010 hebben ze hun huis verlaten, Berlijn is niet meer de stad die het in de jaren ’80 was, en zwerven ze over de wereld. In een verhardende en steeds kapitalistischer maatschappij betekent dit dat je steeds meer op jezelf bent aangewezen en dit zeer geslaagde album is dan ook zeker te zien als een weerslag van hun persoonlijk proces. “We travel through the world below to find a home for us to go” zingen ze in het zwaarmoedige ‘The Long Way Home’. En in ‘Nosce Te Ipsum’, Latijn voor ‘Ken uzelf’ vraagt De Picciotto met een duistere ondertoon in haar stem. “When you look into the mirror, what do you see?”, ze vraagt door en noemt uiterlijke kenmerken maar ook: “a tear, your fear”, om te besluiten met “do you see yourself or do you also see me?”. Het dwarse gitaarspel van Hacke, krijgt nu gezelschap van zijn bas en wordt uiteindelijk gemixt tot een onheilspellend geheel. uzelf kennen blijkt nog niet zo’n prettig vooruitzicht.
‘Pigrim’ is een rustpunt. We horen hier De Picciotto met intens vioolspel en poëtische akkoorden op de autoharp in een nummer doordrenkt van weemoed en melancholie naar vervlogen werelden. En dan is er ‘Prophecy’ waarin De Picciotto, gedurende wat nog het meest klinkt als een stevige storm, verhaalt over de eerste mensen die uit het paradijs werden gegooid, waarna ze vervolgt. “But what if this story is not one of the past, what if this was a prophecy? We are the blind that must learn to see, to hear, to understand the writing on the wall. The great rains has begun.” Dat ook dit nummer niet bepaald vrolijk klinkt, moge duidelijk zijn. Het geldt ook voor ‘Crossroad’ dat staat voor de utlieme keus waar de mens nu voor staat: “Standing on the crossroad. Cause and Effect. Our reaction is the only one in nature which has a choice.” En helaas, het ziet er niet naar uit dat we de goede keuze gaan maken.
De vierde kant van de dubbel LP bevat een extraatje dat niet op de Cd staat. ‘The House of Shadows with the Sound of Light’ is een installatie, die werd gerealiseerd tijdens een residentie in A.I.R. in Krems an der Donau, Oostenrijk en werd opgenomen in de Klangraum Minoritenkirche. Het stuk is goed te zien als een experiment met de ruimte, hoe klinkt zo’n oude kerk? “The echo depends on where you stand” zegt Hacke ergens. Het vormt een mooie afsluiting van een boeiend album.
Het album is te beluisteren en te koop via Bandcamp:
