Op het bij Gizeh Records verschenen ‘Through the Sparkle’ verenigen het Franse kwartet Astrïd en de Amerikaanse pianiste en componiste Rachel Grimes hun krachten. Aan minimal music verwante kamermuziek, met een stevige scheut folk wordt hier gecreëerd. Veelal met een dwingend en ook vaak wat melancholisch poëtisch karakter.

Moeite heb ik echter met de opnamekwaliteit. Bij de eerste tonen van ‘The Harald en Masse’ denk je serieus dat er iets mis is met de Cd of met je muziekinstallatie. Pas na beluisteren van het album via Bandcamp kom je erachter dat het blijkbaar zo hoort. Het blikkerige geluid van de piano met die vervorming in het hoog is de bedoeling! Het is even wennen. Ook in ‘M5’ horen we deze ietwat krakkemikkige aanpak terug, bijvoorbeeld in het sfeervolle gitaarspel van Cyril Secq, maar hier pakt het experiment gelukkig al beter uit.

In ‘The Theme’ valt het intieme samenspel op van basklarinettist Guillaume Wickel met percussionist Yvan Ros. Hier wordt de landerige sfeer van een hete zomerdag neergezet. Alles beweegt zich traag door de hitte. Grimes’ piano speelt weer een grote rol in ‘Mossgrove & Seawed’. Snelle, sterk repetitieve, dwingende clusters van noten spelen hier een hoofdrol, ondersteund door de vioolklanken van Vanina Andéani. Gaandeweg neemt hier de spanning toe, sluipt er duisternis in dit nummer, versterkt door de bewuste inzet van een onzuivere opname. Is dit de reden? Toegegeven, het werkt ergens wel. Ook in ‘Hollis’ waarin we Grimes horen op een duidelijk ritme van Ros en waar de piano klinkt alsof de opnames vijftig jaar geleden zijn gemaakt.

Probleem met dit soort experimenten is echter dat je bij het beluisteren meer aandacht hebt voor de opname dan voor de muziek. Want het blijft knagen, wat als er nu voor was gekozen om dit niet te doen? Hoe had dit album dan geklonken? We zullen het waarschijnlijk nooit weten.

Het album is te beluisteren en te koop via Bandcamp: