Eind vorig jaar lanceerde Lawrence English op zijn label Room40 een tweetal nieuwe albums. De eerste betreft het project Pinkcourtesyphone van de uit Los Angelos afkomstige Richard Chartier, hij bracht het album ‘Indelicate Slices’ uit. De tweede uitgave betreft het album ‘The Collection’ van de Milanees Nicola Ratti.
Richard Chartier is primair geluidskunstenaar, wordt gezien als één van de sleutelfiguren in de wereld van de zogenaamde minimale geluidskunst en presenteert zijn werk niet louter via de fysieke geluidsdrager maar eveneens in musea en galerieën over de gehele wereld. In de afgelopen jaren werkte hij samen met componisten en musici als William Basinski, France Jobin, Robert Curgenven, Taylor Deupree, AGF en Asmus Tietchens. Op zijn laatste album als Pinkcourtesyphone, het eerder genoemde ‘Indelicate Slices’ horen we dit overduidelijk terug.
In ‘Lure / Beyond Exacity’ horen we in het eerste deel van dit stuk, ‘Lure’ een weerkaatsende puls, als een biljartbal die de diverse randen van de tafel raakt en dat is het. Nou ja, met wat ruis op de achtergrond, ruis die steeds krachtiger wordt en uiteindelijk in het tweede deel ‘Beyond Exacity’ de puls uit beeld drukt. Wat dan overblijft is een soort branding van ruis die slechts heel langzaam van klankkleur verandert, minimalistischer kan bijna niet, vooral in dat tweede deel en toch verveelt het gek genoeg geen moment. En dat is knap bij een stuk van bijna tien minuten. Het uiterste aan minimalistisch blijkt echter niet bereikt: ‘Minimumluxuryoverdose’ spant de kroon en de titel is dan ook uiterst goed gekozen. Een diepe, echoënde drone horen we hier, waar langzaam, heel langzaam iets meer kleur aan wordt toegevoegd, maar veel is het niet. Chartier neemt de tijd, want dit stuk duurt maar liefst vijfentwintig minuten! En toch, ook dit stuk, uitermate boeiend. in het korte ‘Date of Loss’ gebeurt er meer, een soort elektronisch onweer om precies te zijn, met angstaanjagende uitbarstingen, dat in ‘Above Chandeliers’ uitgroeit tot een heuse storm en dat in ‘Problematic Interior’ zeer onverwachts gezelschap krijgt van iets dat een ritme genoemd kan worden. Boeiend hoe Chartier kiest voor een duidelijke opbouw in dit veelzijdige album, van zeer ingetogen en minimalistisch naar redelijk stevige noise. Om aansluitend te eindigen met ‘In Voluptuous Monochrome’ waarin de sfeer van het begin weer wordt teruggehaald.
Nicola Ratti beweegt zich in dezelfde wereld als Chartier, getuige zijn cv. Sinds 2015 is hij één van de curators van ‘Standards’, een experimentele galerie voor geluidskunst in zijn woonplaats Milaan en in 2016 startte hij in diezelfde stad ‘Frequente’, wat zich eveneens richt op geluidskunst en experimentele performances. Verder werkt hij nauw samen met Romeo Castellucci die nog deze maand ‘Das Floss der Medusa’ van Hans Werner Henze regisseerde bij de Nationale Opera.
Is het de invloed van het warme zuiden? Want dit is een ronduit relaxed, maar tegelijkertijd stimulerend klinkend album. De nummers zijn ritmisch, vaak op een lounge-achtige, laid back manier. Muziek ook die iets surrealistisch uitstraalt. De hoge pulserende tonen, de veldgeluiden waarmee deze worden afgewisseld en alle variaties die Ratti hierop bedacht heeft. Want dat is wel bijzonder aan dit album, de componist werkt met één en hetzelfde geluidsspectrum voor alle stukken, maar geeft daar iedere keer weer een andere draai aan. In het tweede stuk, ‘1:16′ ligt het tempo hoog, het lijkt verdorie wel een kermisattractie, terwijl in 3:r402’ de veldgeluiden in de vorm van stemmen een grote rol spelen en in ‘4:14’ het geluid weer heerlijk relaxed voort kabbelt. In ‘8:r401’ tenslotte is het weer het ritme dat de overhand heeft, op een tribale wijze.
Beide albums zijn te beluisteren en te koop via Bandcamp:
