Michael Vincent Waller – Trajectories (CD Recensie)

De uit New York afkomstige componist Michael Vincent Waller, die studeerde bij La Monte Young, Bunita Marcus en Elizabeth Hoffman is een man van weinig noten. Hem een minimalist noemen is prima, maar dan wel met de toevoeging dat het hier niet louter om vorm gaat. Waller heeft gewoon niet veel nodig om zijn boodschap via muziek over te brengen. Juist door de beperkingen die hij zichzelf oplegt, wint zijn muziek aan kracht.

Die muziek heeft allereerst een grote spirituele zeggingskracht zonder sentimenteel te worden, zo horen we duidelijk middels ‘Trajectories’ dat stukken voor piano en cello bevat uit de jaren 2015 en 2016. Iedere noot is raak op het ingetogen, bijna voorzichtige ‘By Itself’ voor solo piano, hier en elders voortreffelijk vertolkt door R. Andrew Lee, een pianist die inmiddels als toonaangevend geldt voor dit type muziek. De achtdelige suite ‘Visages’, eveneens voor solo piano toont ons een andere kant van Waller. Ieder deel vertegenwoordigt een andere sfeer, die Waller treffend weet neer te zetten. Zo zien we de jonge meisjes dansen bij het beluisteren van ‘Maidens Dancing’ op dit lyrisch ritmische patroon. ‘Lashing Out’ is dan weer ingetogener, maar wel met een dwingende bas ritmiek. In ‘Onomatopoeia’ schakelt Waller nog een tandje terug, hier doet de poëzie zijn werk. ‘Inner World’ is één van de meest afwisselende delen van de cyclus waarin vooral de lyrische expressie opvalt.

Foto: Yuko Torihara

‘Lines’ is voor piano en cello, het moment waarop Seth Parker Woods in beeld komt. Het is een lyrisch stuk met een meanderend verloop waarin de samenhang tussen de twee instrumenten in de bijna tien minuten dat het stuk duurt, gaandeweg verandert. De vergelijking met een gesprek dient zich aan, waarin de dynamiek evenmin een constante is.

‘Breathing Trajectories’ eveneens voor solo piano is een wonder van eenvoud, waarin Waller meer met de aard van klank werkt dan met lyriek en melodie. In het eerste deel heeft Waller het aantal noten tot het uiterste beperkt, maar daarmee weet hij wel een zekere spanning te creëren, waarbij het hier zoals gezegd primair gaat om de aard van klank, de hoge noten, de lage noten, de resonantie. In het tweede deel werkt hij met clusters, in plaats van enkele noten, maar ook hier zit de kracht in de klank en de bijbehorende resonantie. Pas in het derde deel distilleert Waller op geheel logische wijze, alsof het onontkoombaar is, uit dit materiaal een melodisch patroon. Het driedelige ‘Laziness’ is weer geschreven voor cello en piano en is gebaseerd op het gevoel van verwarring dat ontstaat als in een muziekstuk snel wordt geschakeld tussen majeur en mineur, een actie die hier vooral door de cellist wordt ondernomen.

Na beluistering van dit album kunnen we concluderen dat Waller een begenadigd componist is die met zijn muziek de luisteraar weet te beroeren. Dat het hem daar ook duidelijk om te doen is, is evident. De componist als persoon en de muziek die hij componeert, het is voor Waller onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Delen van dit album zijn te beluisteren via Bandcamp waar het ook te koop is: