De Britse, maar in New York woonachtige componiste Jane Antonia Cornish maakte de afgelopen jaren vooral furore met filmmuziek, waarvan die voor ‘Island of Lost Souls’ uitgebreid in de prijzen viel. Dat metier horen we terug in het album ‘Into Silence’ dat vorig jaar uit kwam bij Innova Recordings en dat een zestal composities bevat die op een bepaalde manier met elkaar samenhangen.
Niet alleen qua instrumentatie, alle stukken zijn voor vier cello’s, piano, viool en elektronica in wisselende samenstellingen, maar vooral qua inhoud. Cornish’ muziek heeft een grote emotionele zeggingskracht en met haar ingetogen, zeg maar gerust spirituele melodische lijnen graaft ze diep. In opener ‘Memory of Time’ zijn het de vier cello’s (Saeunn Thorsteinsdottir, Caitlin Sullivan, Claire Bryant en Hamilton Berry) waarmee Cornish een verdicht klankweefsel creëert waarboven we de viool (Anna Elashvili) horen zweven. Het is muziek die je optilt en meeneemt naar andere sferen. Met een sterke beeldende, filmische tonaliteit. Op ‘Into Silence I’ komt de piano (Vicky Chow) erbij met een trage, maar nadrukkelijke cadans, als een langzaam stromende rivier, tegen een subtiel klanklandschap vormgegeven door de strijkers en de elektronica.
‘Scattered Light’ is voor cello solo en wordt hier uitgevoerd door Berry. Het is een krachtig, maar ook speels stuk waarin een repeterend motief centraal staat dat ons langzaam bedwelmt. In ‘Elegia’ horen we allereerst de viool in een bezwerende melodie, waar zich langzaamaan de cello’s bijvoegen, als een soort van tweede stem. Ook dit is weer een voorbeeld van Cornish’ beeldende kracht. Het korte ‘Into Silence II’ is voor piano solo. De gerichte aanslagen klinken als voetstappen in de stilte. Als laatste horen we de vier cello’s en de elektronica in ‘Luminiscence’. Een solo cello leidt, op de achtergrond klinkt zacht de elektronica, als een constante en dan vallen de andere drie cello’s in, als in een langzame dans.
Cornish laat hier met zes stukken, in totaal iets meer dan een half uur, horen wat een emotionele zeggingskracht muziek kan hebben. Ze weet te imponeren, maar eveneens te ontroeren. Het is prachtige muziek zonder ruwe randjes, maar verwordt nergens tot kitsch. Iets dat overigens mede te danken is aan de voortreffelijke uitvoering. De bezieling spat er af bij deze musici.
