De Studio – Tilburg – 1 december 2017

Iris Hond is klassiek geschoold pianiste, ze slaagde summa cum laude aan het Koninklijk conservatorium van Den Haag en kreeg reeds tijdens haar studie een platencontract bij het vermaarde Decca. Haar debuutalbum, kortweg ‘Iris’ geheten, verscheen daar in 2012. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en Hond gaf haar droom van concertpianist op om haar eigen stukken te kunnen schrijven en uitvoeren. Op haar nieuwe album ‘Dear World’ is de muziek dan ook weliswaar doordrenkt van het klassiek metier, maar reikt zij verder dan op haar debuut.

De eigen stukken zijn schaamteloos romantisch en dito toegankelijk en bevinden zich op het snijvlak van klassiek, wereldmuziek en verstilde pop. Iris Hond maakte dan ook niet zo maar een album. Zij heeft een boodschap. Een boodschap die verpakt zit in de titel ‘Dear World’. Zoals ze het zelf zegt op haar Cd: “One day I thought: “if the world could hear me, what would I say?” I decided to write her a letter, but in music instead of words. That one letter became many letters.” Oftewel de stukken op dit album. Die muziek wortelt in haar persoonlijke geschiedenis waar Hond onlangs uitgebreid mee naar buiten trad. Tijdens haar studie aan het conservatorium werd ze op vijftienjarige leeftijd seksueel misbruikt en raakte, mede daardoor, dakloos. In plaats van zich door deze vreselijke gebeurtenis te laten ontmoedigen, koos ze ervoor om haar nieuwe wereld te adopteren. En nu, zoveel jaren later, bestaat een deel van haar muzikale leven uit het geven van concerten in daklozencentra, tbs klinieken, gevangenissen, verpleeghuizen, etc. Plaatsen zoals ze zelf zegt waar mensen niet (meer) in aanraking komen met muziek en waar diezelfde muziek troost kan bieden. Als een ambassadeur van de minderbedeelden.

Dat is een belangrijk gegeven want het tekent Hond’s muziek. Het is doorleefde muziek waarin we haar worsteling terughoren. Muziek ook voorzien van weemoed en contemplatie. Zoals in ‘The Fall’ waarin haar afgepaste piano aanslagen zich mengen met de warme klanken van de strijkers waar ze op dit album mee werkt. Bijzonder hier is de rol van Rony Barrak met de wat metalig klinkende darbouka, een vaastrommel. Het zorgt voor een speels ritmisch element in dit fraaie nummer. Ook in ‘Quiet’ vinden we dit prachtig uitgebalanceerde, melancholieke pianospel en tevens, maar dat kenmerkt eigenlijk alle stukken van Hond, dat stuwende, meeslepende karakter. Hond dwingt je tot luisteren naar haar brieven.

In een drietal stukken horen we de pianiste ook als zangeres. In het Portugees in het openingsstuk ‘Aria’ en in het Engels in ‘Dream of Everything’ en titelstuk ‘Dear World’. In ‘Dream of Everything’ zit, zoals de titel reeds suggereert, de hoop:
“You’re not so all alone.
We’re not so all alone.
We wll find a way.”
De hoop die haar in moeilijke tijd op de been hield. Toen ze ervoer dat ze ook nog medestanders had. Zoals we dat allemaal ervaren in moeilijke tijden. Maar het is goed dat Hond ons daar weer even bij stil laat staan, middels haar ingetogen zang en pianospel.

‘Dear World’ is de ideale afsluiter. Een mooi en optimistisch stuk, met een dito opgewekt ritme en een prachtige, van wijsheid getuigende tekst waarin Hond de wereld bedankt. En heel typisch niet alleen voor alle leuke dingen, maar ook voor de regen en de pijn die ze voelt! Getuigend van de diepe wijsheid dat juist de minder leuke dingen in het leven ons iets leren, ons verder brengen.

Op dit moment is Iris Hond tevens bezig met een theatertour. Samen met onder andere het Matangi Kwartet speelt ze de stukken van dit album. Zo ook in Theaters Tilburg. Voegt een live uitvoering normaal al veel toe aan muziek, in het geval van Iris Hond is dat zeker zo. Ze brengt een prachtige show waarbij ze ons aan de hand meeneemt door haar nog korte, maar veelbewogen leven. Ze vertelt over haar ouders, haar eerste pianolessen, die moeilijke maar ook mooie tijd aan het conservatorium, haar contact met daklozen en over de beslissing om haar eigen weg te gaan. De stukken die ze speelt en die we voor een deel ook op de Cd vinden, blijken een relatie te hebben met die verhalen. Zo schreef ze ‘Dream of Everything’ naar aanleiding van de vriendschap met Martin, een dakloze die zich over haar ontfermde. Hij droomde over een beter leven terwijl hij reeds 40 jaar dakloos was. Toen Hond hem vroeg wat de zin daarvan was, antwoordde hij simpelweg met de stelling dat dromen altijd kan. En ‘Obstinato’ dat niet op de Cd staat op een dag dat ze op het punt stond om haar studie op te geven en maar terug naar huis te gaan. We horen de woede en de pijn in iedere noot.

Als laatste toegift speelt ze solo ‘De Zandloper’. Ze schreef het toen ze 11 jaar was, in de nacht na de begrafenis van haar vriendinnetje die een auto ongeluk niet had overleefd. In dit stukje muziek, en het klinkt verbazingwekkend volwassen voor een meisje van 11, zit de hele Iris Hond zoals we haar nu kennen reeds verpakt. Als een bloem in knop. Een knop die prachtig is uitgekomen!

Bekijk hier de video’s bij ‘Quiet’ en ‘Dear World’: