Verkadefabriek – ‘s-Hertogenbosch – 7 november 2017 (November Music)
De theatervoorstelling ‘Disconnect’ van Robin Coops kun je zien als een soort van vervolg op ‘Homo Instrumentalis’ van Silbersee dat afgelopen zondag te zien was als onderdeel van November Music. Qua thematiek dan, niet qua uitvoering. Ook in ‘Disconnect’ speelt de techniek een allesoverheersende rol, zo zeer zelfs dat het bestaansrecht van de mens ter discussie wordt gesteld. De vraag die in het laatste deel van ‘Homo Instrumentalis’ wordt gesteld: De mens voorbij? wordt hier beantwoord. Ja dus, we hebben de mens niet meer nodig. Vrolijk stemt het niet.
Alleen waar Silbersee muziektheater biedt van het allerhoogste niveau, met dank aan Luigi Nono, Georges Aperghis en Yannis Kyriakides biedt Coops louter toneel. Wat dat betreft zouden we er op deze blog geen aandacht aan moeten besteden. Dit is immers een blog over muziek en niet over toneel. Coops gooit door zijn stuk weliswaar wat elektronische geluiden, maar die dienen meer om bepaalde scènes van kaders te voorzien.
Nu hoeft dat op zich nog geen probleem te zijn. Er is meer goed toneel zonder muziek tenslotte. Coops’s stuk heeft in ieder geval een interessant gegeven. Wij werken inmiddels allemaal in de cloud en Coops gaat middels de hoofdpersoon in ‘Disconnect’ hiermee nog een stap verder. Wat als we ons eigen brein ook eens in die cloud zouden uploaden? Je gaat dan niet meer dood, je wordt niet meer ziek en welke herinneringen je benut, bepaal je ook nog eens zelf. Minder fijne episodes kun je dus gewoon schrappen. Een soort mega Facebook dus. De eerste poging van Löw, want zo heet deze ontdekker, mislukt echter en hij geraakt in coma. Als hij 22 jaar later wakker wordt, blijkt dat hij bij de bewuste poging verder was dan hij dacht. Hij wordt wakker in een kille ruimte, alleen en hoort al snel de stem van zijn vriendin Rox. Zij vertelt hem dat iedereen nu in de cloud zit, zijzelf ook en dat Löw simpelweg kan overstappen. Maar Löw worstelt met een probleem. Kort voor de gebeurtenis die hem in coma bracht maakte Löw en Rox een fataal ongeluk mee. Hun dochtertje van drie verdronk in zee doordat haar moeder op het strand in slaap was gevallen. Rox, heerlijk in de cloud veroorlooft het zich om daar vooral niet meer bij stil te staan. Löw kan die keus eenvoudig weg (nog) niet maken. Dat heb je als mens. En mooi genoeg, hij kiest er ook voor om die keus niet te maken. De ideale wereld schrikt hem uiteindelijk af. En dat geeft hoop.
Waar we nog mee blijven zitten is de vraag of dit nu ook een goed stuk is. Zoals gezegd, in ieder geval niet als we praten over muziektheater. Hebben we als kader een toneelstuk dan valt het beter uit. Mingus Dagelet leeft zich duidelijk in Löw in en is op bepaalde momenten zeker overtuigend, maar het is niet genoeg. En dat zit hem toch vooral in het verhaal en de wijze waarop Sytze Schalk het in tekst heeft gegoten. Het geheel wil maar niet echt gaan leven, het blijft te veel aan de oppervlakte om echt te raken.
