DE Studio, Antwerpen – 14 maart 2017
Thurston Moore, ooit lid van één van de meest gezaghebbende experimentele rockgroepen, Sonic Youth heeft inmiddels een indrukwekkende carrière opgebouwd op het grensvlak van rock, vrije improvisatie, noise en jazz. Hij werkt samen met een breed palet aan kunstenaars als rietblazer Mats Gustafsson, noise artiest Merzbow, gitarist Andy Moore en avant garde legendes als Yoko Ono en Christian Marclay.
En nu staat hij in DE Studio met de uit Antwerpen afkomstige Dennis Faes, alias Dennis Tyfus, stemkunstenaar, elektronica producer en labelbaas van het in experimentele muziek gespecialiseerde Ultra Eczema en de uit de VS afkomstige maar in Parijs woonachtige Cameron Jamie, beeldend kunstenaar en geluidsartiest. Samen vormen ze een meer dan wonderlijk trio dat de luisteraar een dik uur meeneemt op een bijzondere reis. Tyfus en Jamie, beiden achter een batterij knoppenkastjes en microfoons nemen hun stemmen als basis. Door te werken met looping techniek creëren zij een hypnotiserend ritmisch weefsel. Soms schurend, huiveringwekkend lange, duistere lijnen trekkend. Soms beukend, met een oorverdovend ritme. Voor Moore is het een meer dan doeltreffend decor voor zijn eclectische improvisaties.
Diep geconcentreerd, staand met zijn ogen dicht, bewegen zijn vingers zich over de gitaar. Vaak in een meedogenloos tempo, waarbij opvalt dat hij verhoudingsgewijs meer variatie aanbrengt door met zijn linkerhand langs de hals te bewegen dan met zijn rechterhand de snaren te bespelen. Tevens maakt hij veel gebruik van de hendel op zijn Fender waarmee hij het apparaat vervaarlijk laat janken. Zijn spel heeft iets ongenaakbaar. Mooi is het zelden, maar te raken weet hij des te meer. Dat geldt overigens ook voor Tyfus en Jamie.
De muziek is daarbij ook nog eens van het extreem duistere soort. Beukend en destructief. De uitroep ‘Beëlzebub’ door Tyfus is hier dan ook volledig op zijn plaats. De ‘vorst van de demonen’, want dat betekent deze uitdrukking die afkomstig is uit de Bijbel, staat voor het ultieme kwaad en de duisternis. Nu, menig keer wanen we ons tijdens een duistere nacht op een verlaten kerkhof. En onder de opzwepende muziek kunnen de zombies ons ieder moment te grazen nemen…
En het was nog wel zo mooi begonnen deze avond. Miaux, het alias van de eveneens uit Antwerpen afkomstige Mia Prce creëert tijdens het voorprogramma een totaal andere wereld. Met haar Casio produceert zij van melancholie doordrenkte melodieën. Het geluid van dit prehistorische instrument katapulteert ons met zijn synthetische klanken en net niet echte ritmes direct naar de jaren ’80. Haar bedwelmende klanken, regelmatig tegen de kitsch aanleunend, brengen ons in vervoering, wat daar bij zonder meer helpt is de projectie. De tekening die de hoes van haar laatste album ‘Hideaway, siert is daarvoor de basis. Maar nu als een video. De tranen blijven maar rollen. Volledig in haar element is Miaux als ze de theatrale kaart kan uitspelen, voorzien van huiveringwekkende akkoorden. We zwelgen. Ah, wat is dit lekker!
