By The Waterhole is het soloproject van de uit Duitsland afkomstige, maar in Noorwegen woonachtige singer / songwriter Eva Pfitzenmacher. ‘Two’ is haar tweede album waarop zij een ingenieus klankweefsel creëert, bestaande uit instrumenten, veldgeluiden, eerder opgenomen stemklanken en haar zanglijnen. Het geheel leidt tot een hallucinerend klankspel met een dromerig karakter.

De composities van By The Waterhole gaan over verlies, vergankelijkheid en afscheid. De blues met andere woorden. Soms louter als gevoel en soms ook muzikaal refereert haar muziek hieraan. Het meest letterlijk nog in ‘rollin’. Een blues die je zo in het diepe zuiden van de Verenigde Staten situeert. De tekst is van een eenvoud die hoort bij de blues:
“Rollin rollin rollin / along the way” begint het. Pfitzenmaier zingt het met de vereiste traagheid. Haar eigen stem al snel gebruikend als tweede stem waardoor het nummer gelaagdheid krijgt. Terwijl ze zichzelf slechts begeleid met ritmische tikken, bouwt ze het nummer steeds verder uit. Eerst laat ze de ’tweede stem’ verschuiven om aan het eind een op zichzelf staande stem extatsich te laten zingen vergezeld van een opzwepend ritmisch patroon.

In het mysterieuze ‘A thougth caught on fire’ en “I want to” grijpt zij eveneens terug op de blues. In beide gevallen gaat het om zeer ingenieuze stukken waarin ze op bijzonder wijze zang en muziek met elkaar vermengt tot een opwindend geheel. Opvallend is hierbij en dat geldt ook voor ‘rollin’, dat ze een zeer authentieke sfeer neer weet te zetten. Alsof het nummers zijn die een kleine eeuw geleden op de plaat zijn gezet.

Voor ‘House by the sea’ kiest Pfitzenmaier de aanpak van een ballade. Hier is het vooral de tekst die de blues oproept in dit verhaal over verlatenheid:
“Forever he thought
Forever she thought
Forever they thought
and bought
a house by the sea
a car and plants
for the garden

Forever passed
Together crumbled apart
the house got guiet
the garden didn’t care
it continued to grow
and blossom and fade
and follow the sun”

De muziek is ingetogen, ambientachtig. We horen de verlatenheid, de stilte, de vergankelijkheid. Pfitzenmaier zingt het ingetogen en laat haar zang volgen door een betrekkelijk lang stuk waarin stemklanken worden vermengt met de ambientachtige instrumentatie tot een spookachtig geheel.

In ‘I Fall’ gebruikt Pfitzenmaier zowel het geluid van instrumenten als noise-achtige geluiden, naast een doordringende drone terwijl ze haar tekst zingt. “I fall”, iedere keer gevolgd door slechts enkele woorden. De drone, de onbestemde geluiden, de herhaling van “I fall”, het zorgt voor een bijna hallucinerende, indringende ervaring. Tot ze eindigt met “I fall hard.”

Het album is te beluisteren en te koop via Bandcamp: