De uit Engeland afkomstige gitarist en producer James Murray verrast ons reeds sinds 2004 op regelmatige basis met zijn elektronische verrichtingen. Lange tijd stond daarin vooral het elektro-akoestische element centraal, zoals te horen op de albums die hij op zijn eigen Slowcraft label uitbracht. Maar Murray heeft meer pijlen op zijn boog. Op de recente EP ‘Ghostwalk’ en het volwaardige album ‘Eyes to the Hight’, beiden verschenen bij het in Frankrijk gevestigde Ultimae Records slaagt hij er als geen ander in om ambient te vermengen met techno tot een intrigerend en meeslepend geheel.
Murray neemt zijn luisteraars op dit laatste album, ‘Eyes to the Height’ mee op reis. Want dat kun je zijn nummers gerust noemen, reizen. Muzikale reizen. Het ritme is altijd aanwezig, maar op een bijna onnadrukkelijke, terloopse wijze. Als in ‘Holloways’, waar dit ritme je meeneemt, terwijl de ambient-achtige klanknevels je bedwelmen, in slaap wiegen. En dat bedwelmen hoeft zeker niet altijd positief opgevat te worden. Want in de meeste nummers, en ‘What can be done’ is er een mooi voorbeeld van, zit ook zeker een dramatische spanning. Het is de afwisseling tussen de warme, emotionerende klanken en de gruizige textuur, tussen de klanknevels en de technoritmes, tussen twee werelden die eigenlijk niet geheel bij elkaar passen maar die bij Murray gewoon bij elkaar horen.
In een recent interview met Textura zegt Murray zelf over de achtergronden van dit album: “In my creative work I’m often trying to find some kind of reconciliation with the things I find most difficult to understand and accept. These themes matter—to me at least—so I’m highly motivated to seek out elegant ways of expressing and exploring them without words (or with words, in the case of the accompanying poem). Caring about the subject instantly fuels the process, provides resolve for when it gets tough and helps to some extent keep self-doubt at bay. Music for me has always been about translating problematic and upsetting emotions into sound. I succeed when the listener, when unpacking the experience on the other end, is provoked into a similarly complex and challenging emotional response.”
Het gedicht waar Murray op doelt gaat als volgt:
“Heads held high
To the end of our days
On old sunken paths
Passing hollowed out ways
Waves all recede
Light must speed away
While the hairs one by one
Turn from black into grey”
Bijzonder is het titelnummer ‘Eyes to the Hight’. Het begint met een repeterend ritme (bijna irritant klinkend), waar op onregelmatige basis poëtisch klinkende piano aanslagen doorheen klinken. Een prachtig voorbeeld van die vermenging van diverse werelden. Dan valt dat ritme stil en brengt Murray langzaam een bijna dansbaar technoritme naar binnen. Maar ook hier wisselt hij het weer af met zeer melodische klanken die een geheel andere stemming oproepen. Ook ‘Passing Places’ dat refereert aan die hierboven genoemde reis is zeer de moeite waard. Het is misschien wel het meest duistere, stemmige nummer op het album. Met een lang aangehouden sinustoon, geflankeerd door een aanhoudende klankmist houdt Murray je als luisteraar in zijn greep.
Al met al is ‘Eyes to the Hight’ een prachtig, zeer uitgebalanceerd album geworden, Murray is er naar eigen zeggen enige jaren mee bezig geweest en dat is aan alles te horen. Deze man verdient dan ook aandachtige luisteraars.
Het album is te beluisteren en te koop via Bandcamp:
