‘Aura Legato’ een album van Af Ursin, oftewel Timo van Luijk, dateert alweer van 2005. Het kwam toen echter alleen uit op LP. Deze zomer werd het album geremastered en opnieuw uitgebracht, nu ook op CD en als download. Tijd dus om in deze kolommen aan dit werkstuk aandacht te besteden. Van Luijk is reeds sinds de half jaren ’80 actief in de Belgische underground scene. Allereerst als muzikant, naast Af Ursin in Camera, met Christoph Heeman en in Elodie, met Andrew Chalk. Maar ook als platenbaas met La Scie Dorée, waar Aura Legato in 2005 als LP verscheen en met Metaphon, gespecialiseerd in heruitgaven van belangrijk historisch materiaal.
Het uitgangspunt voor de muziek van Van Luijk is zijn voorliefde voor akoestisch voortgebrachte klanken. Dat geldt dus ook voor de vier stukken op ‘Aura Legato’ waarin goed is te horen hoe Van Luijk op bijna terloopse, speelse wijze zijn nummers opbouwt. Een enkele klank, van welk instrument afkomstig het is, is niet altijd te horen. Maar dat doet er ook niet echt toe. Het gaat om de klank, dat is waar Van Luijk op intuïtieve wijze mee start. Door deze klank aansluitend elektronisch te bewerken, op te rekken, creëert hij een ingenieus klankbouwwerk waaraan iedere minuut een stukje wordt aangebouwd. Tot die enkele klank waar het allemaal mee begon is uitgewerkt tot een caleidoscopisch en kleurrijk geheel.
Het procedé is goed te volgen in ‘Capsule détachée’ waar het geheel leidt tot een intense, verontrustende drone, met een bijna mystieke ondertoon, vooral in het langzaam uitdovende einde. In ‘Tableau fluide’ hanteert Van Luijk een accordeon, zoveel is wel duidelijk en maakt daarbij met name gebruik van de geluidstrillingen die je krijgt door de blaasbalg heen en weer te bewegen. Maar ook hier geldt dat het oorspronkelijke geluid, in eerste instantie nog toe te wijzen aan een instrument, zodanig wordt vervormd dat dit niet langer mogelijk is. Er voor in de plaats komt een amorf geluidsbouwwerk, zoals reeds eerder benoemd. Halverwege brengt van Luijk de klanken van de piano en de menselijk stem als basismateriaal naar binnen. En ook deze klanken worden op even ingenieuze wijze bewerkt tot een nieuw geheel. Afsluiter ‘Aphanes’ blijkt opvallend ritmisch, waardoor opvalt dat de andere stukken dat niet zijn. Het stuk krijgt er iets onrustigs, dreigends door. Meeslepend ook in zijn kracht, tot het uitdooft, langzaam.
‘Aura Legato’ mag dan reeds ruim tien jaar oud zijn, het album klinkt nog even fris en bijzonder. Dit is tijdloze muziek.
Beluister en koop het album via Bandcamp:
