Ansatz der Maschine is het project van de uit West-Vlaanderen afkomstige Mathijs Bertel. Het nieuwe album, na een tamelijk lange periode waarin Bertel met andere projecten bezig was, is getiteld ‘Tattooed Body Blues’. Met dit album levert Bertel een veelzijdig werkstuk af waar het etiket ‘dromerige popmuziek’ prima op te plakken is. Elektronica speelt een grote rol, maar gastmuzikanten nemen ook een aantal akoestische instrumenten voor hun rekening.

Voor Bertel komt het allemaal prachtig samen: “Het maakt niet uit of het akoestisch of elektronisch wordt opgewekt. Ik ben in ieder type klank geïnteresseerd. In de natuur is alles voortdurend in beweging en merk je hoe uit het samenspel van de kleinst mogelijk, rondtollende deeltjes een vorm van ongestructureerde schoonheid ontstaat. In mijn muziek is iets soortgelijks aan de hand. Daardoor klinkt ze tegelijk abstract en organisch. Zoals impressionistische schilders met licht omspringen, ga ik om met geluid.” Zo horen we in het ingetogen en melancholische ‘Woolf’ Eva Bruneel op cello en Jan Dhaen op piano in een boeiende dialoog.

Waren de eerste twee albums van Ansatz der Maschine, ‘The Postman is a Girl’ en ‘Painting Bad Weather on het Body’ nog voornamelijk instrumentaal, op ‘Heat’ en op het nieuwe album staan ook een aantal vocale nummers. En ook dat heeft Bertel origineel aangepakt. Alle nummers worden namelijk door een andere vocalist gezongen. Dat gaat nog wat worden als hij straks gaat toeren, denken wij dan, maar goed origineel is het wel en het geeft ieder nummer weer een ander karakter. Vooral omdat Bertel een bijzonder goed oor blijkt te hebben voor de combinatie lied – vocalist.

In opener en tevens single ‘Burning Fuel’ is dat zangeres Nathalie Delcroix. Bertel heeft het nummer voorzien van een bijna tribaal ritme als onderlegger. De ingenieuze klankstructuur waar hij ons verder mee verrast past prima bij de bezwerende zangstijl die Delcroix hier gebruikt.

Bekijk hier de video van ‘Burning Fuel’:

Titelsong ‘Tattooed Body Blues’, gezet op een vet en dansbaar rtime, is het toneel voor de Nederlandse, maar in Engeland woonachtige Bloem de Wilde de Ligny. Het is een nummer waarin de elektronica overheerst en het drumstel overuren maakt. Maar de instrumentatie past perfect bij de stem van De Wilde de Ligny die met volle overtuiging “Never let You down” toezegt. Bertel zelf brengt aansluitend met een stevige gitaarpartij het blues element binnen. ‘Insomnia’ gezongen door Arne Leurentop heeft weer een heel ander karakter. Melodisch, bijna romantisch getoonzet, neemt Bertel je hier mee in het thema slapeloosheid.

Beluister hier ‘Tattooed Body Blues’ en ‘Insomnia’:

En tot slot is daar ‘Driftwood’ waarvoor Bertel samenwerkt met Renée Sys, die we reeds kennen van het vorige album ‘Heat’. Een ingetogen nummer, vooral leunend op het duo piano-viool. En ook hier horen we weer hoe goed Bertel in staat is om de juiste stem te koppelen aan een nummer. Sys’ breekbare stem klinkt prachtig bij die ingetogen en toch dwingende instrumentatie.