Harpist Remy van Kesteren slaat met zijn album ‘Tomorrow Eyes’ nieuwe wegen in. Opgeleid binnen de klassieke muziek en meer dan vertrouwd met het weinige dat daarbinnen voor harp is geschreven, kiest hij op dit album echter voor een geheel ander repertoire. Wel zo verfrissend. Deels door hem zelf gecomponeerd en deels door musici als Martin Fondse en Ties Mellema. Van Kesteren creëert hiermee een nieuwe verrassende wereld waarin hij, veelal in combinatie met anderen, zijn boeiende muzikale verhalen vertelt.

In nummers waarin op zeer aantrekkelijke wijze klassiek, jazz, pop en niet westerse muziek met elkaar worden vermengt en waarin delicate momenten worden afgewisseld met een vaak dwingend ritme.

Zo horen we hem samen met pianist Fondse in het ingetogen ‘Maria’ en het harmonieuze samenspel van de twee klinkt hier als een gedicht. En we horen hem met Mellema, hier op baritonsax en drummer Joost Kroon in het bij tijd en wijlen opzwepende ‘Leviathan’, een compositie van Van Kesteren zelf.

In de muziek van deze man speelt het begrip ‘hoop’ een grote rol. In een recent interview met Paul Janssen in ‘Klassieke Zaken’ zegt hij hierover: “Als muziek één belangrijke waarde kan hebben, dan is het wel hoop. Alles wat er gebeurt in de wereld houd mij bezig, en tegenwoordig is het erg gemakkelijk om de hoop te verliezen. Muziek helpt om in veel zaken toch weer het goede te zien.” Waarvan akte. Dat die hoop regelmatig gepaard gaat met een zekere mate van melancholie zal u niet verbazen. Van Kesteren mag dan hoopvol gestemd zijn, een naïeve optimist is hij geenszins. Het zit in het titelnummer, ‘Tomorrow Eyes’ dat tevens een overweldigende vocale partij bevat van Michael Prins en in het breekbare ‘Nana’ van Manuel de Falla, hier in een prachtig duet met violiste Laetitia Moreno en natuurlijk in dat ontroerende ‘Ties’, een nummer van Martin Fondse en als eerbetoon aan saxofonist Ties Mellema die tijdens de opnames van dit album zijn gevecht tegen kanker aan het leveren was.

Er staan ook drie solostukken op dit album. Allereerst ‘Hammers’ van pianist Nils Frahm. Van Kesteren weet hier prima het repeterende karakter van Frahm’s muziek te vangen met zijn harp. Ook ‘Aerial’ speelt hij solo al bestaat dit nummer wel uit vier partijen die op wonderlijke wijze samenvallen. Dat dit niet zonder het nodige zweet tot stand is gekomen, moge duidelijk zijn. Het meest ‘klassiek’ klinkt van Kesteren echter in ‘Angelico’,  een stuk van Frederico Mompou.

Bekijk hier de video van ‘Aerial’:

Bekijk hier een teaser ten behoeve van de totstandkoming van de nieuwe documentaire van Gijs en Leonard Besseling: ‘Popstar’, waarin van Kesteren gevolgd wordt tijdens de opnames van dit album: