TivoliVredenburg, Utrecht – 21 juni 2016

“I try to live my life in a righteous way
I try to do my best from day to day
But no matter how hard I try, it seems all I do is cry
So open up the doors of heaven let me in”
Het is Lucinda Willams die dit zingt in ‘Doors of Heaven’ in een voor haar kenmerkende tekst, waarin zij de tragiek van het leven op een ontwapenend eerlijke manier voor het voetlicht brengt in een intens breekbare performance. Hier ondersteund door gitarist Stuart Mathis die de sfeer van de liedjes perfect aanvoelt en de nodige kleur en schwung aanbrengt.

In een recent interview met Brian D’Ambrosio in de Huffington Post zegt zij over het vak van singer- songwriter: “my father (poet and literature professor Miller Williams) once said to me, ‘if you are going to be a good writer, you have to never ever censor yourself, or you will get too self-conscience. There is a lot of the failing, I think, in songwriting, and there are people who refuse to be on that same level. They either don’t know to be or are incapable or scared. My dad was a poet, and, wow, he could write about anything from a cat sleeping on the windowsill to a wreck on the highway. And here I am as a girl, you know, and throwing this stuff out.” Het is een rode draad door haar werk en het is ook hier, in de nummers die ze speelt en zingt in TivoliVredenburg, volop aanwezig. Allereerst maakt zij haar eigen ervaringen tot onderwerp en zoals reeds gesteld: ze spaart zichzelf allerminst. ‘The Ghost of Highway 20′ en de titelsong van haar meest recente album, is zo’n schitterende tekst:
“I went through hell when I was younger
Deep in the well you’ll see the hunger
To find the strength I got within me
To wrestle with the ghost of highway 20

Been sixty years, I don’t want for nothing
But my tears, they keep on coming
And my fears continue to haunt me
Along with the ghost of highway 20”
En dat is dan een deel van de tekst. Ook qua performance weet Williams echter de kern en dus de ziel van de luisteraar te raken. Muzikaal doordat dit nummer in een melodie is gegoten die in je hoofd blijft hangen en uitnodigt tot mee neuriën, maar vooral door haar vocale kwaliteiten. Haar gruizige, licht nasale stem gaat door merg en been en de intensiteit die zij erin legt is ongeëvenaard.
Bekijk hier een uitvoering van ‘The Ghost of Highway 20’:

Zeer krachtig is ook dat Williams de meest verschrikkelijke dingen kan zingen, maar zodanig verpakt dat je het als luisteraar niet doorhebt. Zo zitten we bij ‘West Memphis’ allemaal heerlijk mee te deinen op het aantrekkelijk country rock ritme terwijl dit eigenlijk helemaal niet gepast is bij:
“Three little boys were found in the river
On a sweltering summer night
Not one soul ever figured it out
Who created that terrible sight
Now somebody’s gotten away with murder
And a horrible offense
But that’s the way we do things in West Memphis”.
Vooral die laatste zin is natuurlijk gruwelijk. Een zin ook die Williams bij ieder couplet waarin zij  weer iets anders desastreus aan de kaak stelt, laat volgen. Als ironisch statement. Maar dit nummer toont ook Williams betrokkenheid aan met de mensen die het in het leven niet getroffen hebben, de verschoppelingen van onze maatschappij. Zich ervan bewust zijnde dat het ook haar had kunnen overkomen. In nummers als ‘Lake Charles’ en ‘Drunken Angel’ hoor je dan ook de empathie en de compassie terug, zowel in de tekst als in de wijze van zingen.

Bekijk hier een live uitvoering van ‘Drunken Angel’: