Paradox, Tilburg – 3 oktober 2014

Het is geen geringe prestatie van Bartho van Straaten om Screaming Headless Torsos naar Tilburg te halen. Een tournee waarbij deze Amerikaanse band door Duitsland, Zwitserland, Oostenrijk en Polen toert, met slechts 1 uitstapje over onze landsgrenzen. De band bestaande uit Freedom Bremner, vocals, David ‘Fuse’ Fiuczynski op gitaar, Daniel Sadownik op percussie, David DJ Ginyard op basgitaar en Bisquit Rouse op drums, speelde vooral stukken van hun vorige maand verschenen CD Code Red.

En nu een persoonlijke ontboezeming. Ik kende Screaming Headless Torsos niet en was op het verkeerde been gezet door de beschrijving op de site van Paradox. In die zin dat op de site de associatie wordt gemaakt met de muziek van John Zorn. Nu ben ik een groot fan van John Zorn en als zijn naam opduikt ben ik dan ook direct van de partij. Nu kan het aan mij liggen maar ik zie met de beste wil van de wereld niet, na gisteravond, waar die associatie met Zorn vandaan komt. Hooguit dat het allebei muzikanten zijn met een eclectische inslag. Maar ja, die zijn er meer.

De muziek van Screaming Headless Torsos wortelt duidelijk in de soul en de funk terwijl die van Zorn wortelt in de jazz. En dan loop ik direct tegen mijn vooroordelen aan: ik heb helemaal niets met soul en funk! En probeer dan maar eens écht te luisteren. En toch, het was geen verspilde avond. In tegendeel. Want het moet gezegd worden: dit is geen traditionele soul / funk band. Hierboven viel het woord eclectisch reeds. Nu, dat past perfect bij Screaming Headless Torsos. Werkelijk alles kwam gisteravond voorbij: Soul, funk, rap, stevige rock, Jazz, Zuid Amerikaanse percussie en theater. Eén kolkende maalstroom. En nee, dit leidde niet tot een allegaartje. Ik mag dan geen Zorn hebben gehoord, ik hoorde wel de Red Hot Chili Peppers, Living Color, Jimi Hendrix en Frank Zappa voorbij komen.

En dan de show: De zanger, Freedom Bremner die samen met de gitarist, David ‘Fuse’ Fiuczynski een scratch ten beste geeft. De percussionist, Daniel Sadownik die de band met zijn trommelstokken gaat staan dirigeren en vervolgens piepende knuffelbeesten in de strijd gooit en een nummer dat dode kerstbomen bezingt: “Dead Christmas Trees look so sad to me”. Hilariteit ten top. De associatie met Zappa dringt zich dan bij mij op. Ze kunnen het hebben. En net als bij Zappa gaat het ook hier niet ten koste van de ernst. Integendeel het is de welkome afwisseling van de prachtige, intense ballads en de vaak moddervette, giftige funkrock. Nummers waarin vooral David ‘Fuse’ Fiuczynski op zijn dubbelnekgitaar excelleerde.

Dus ja, afsluitend, kan ik toch alleen maar zeggen dat het de moeite waard was. Toch goed dat je zo nu en dan op het verkeerde been wordt gezet!