Gisteren stond ik hier stil bij twee solo albums van Thomas Rosen, werkend onder het alias rsn, beiden verschenen bij Attenuation Circuit. Daar kwamen recent drie albums bij waarin Rosen de samenwerking zoekt, gezien dat alle drie de albums de toevoeging ‘#1’ hebben, verwacht ik dat er in ieder geval op allen nog één vervolg komt: ‘Clarity #1’ maakte hij met de pianiste Merle Louise Spangenberg; ‘Interweaving #1’ met NAGEN, het alias van Philipp Maike en ‘Shift #1’ met N, ofwel Hellmut Neidhardt. Qua muzikale stijl variëren deze albums tussen wat meer experimentele ambient, via dark ambient naar meer noise gericht.

Spangenberg vangt aan in ‘Clarity #1.1.1’ met een eenvoudig melodisch patroon, Rosen voegt zich erbij met zijn basgitaar en elektronica, het geheel met wat sfeervolle duisternis omringend. Het loopt naadloos over in het veel langere ‘#1.2’. De piano klinkt vrij omfloerst, net of de opname niet helemaal goed is, of de piano niet, het is maar net hoe u het bekijkt. Geen van tweeën is natuurlijk het geval, maar het past goed bij de sfeer. Opvallend is ook de bijdrage van rsn, zijn basgitaar klinkt herhaaldelijk meer als een cirkelzaag dan als een gitaar. Bijzonder subtiel pianospel ook in ‘#1.3’. Met veel precisie weegt ze hier de noten. En prachtig hoe rsn hierop aansluit, met een mooi duistere drone. ‘#1.5’ valt op door het repetitieve patroon dat de twee musici hier samen neerzetten, een weldadige rust gaat ervan uit. Heel anders klinkt dan weer het laatste stuk, ‘#1.6’ waarin de klank van de pianoaanslagen de tijd krijgt om langzaam uit te waaieren. En dan zo rond de vijfde minuut komt rsn erbij met een vrij scherpe klank, wederom klinkend als een cirkelzaag. Een wonderlijk contrast.

‘Interweaving #1’ is een ander type album. Direct al in het eerste deel trekken rsn en NAGEN een muur van geluid op, pure noise schotelen de twee ons hier voor. Dan zakt die storm wat en horen we wat vreemde geluiden, of er iemand ergens over heen schraapt, dat moet NAGEN zijn, want we horen rsn diepe, ritmische klanken op zijn basgitaar produceren. Verderop een stationair draaiende motor en onheilspellende klanknevels, dit is geheel andere muziek dan op ‘Carity’. Ook in het tweede deel creëren de twee weer een verontrustende klankwereld: stromende, industrieel aandoende klanken overheersen hier. In het derde stuk gaat de volumeknop weer vol open, wederom wordt een muur van noise ons deel. Verderop krijgt de muziek een meer ritmische structuur en vallen met name de patronen die NAGEN creëert op. Ook op ‘#5.1’ is de muziek van een verontrustend, disruptieve kwaliteit. Geen muziek om bij weg te dromen. Tot slot klinkt ‘#1.6’ waarvoor dat wat meer het geval is. Eigenlijk is dit het enig vrij rustige stuk, al neemt het tempo verderop toch weer toe, op dit overdonderende, maar zeer afwisselende album.

‘Shift #1′ bestaat uit drie delen van elk ruim twintig minuten. Uiterst zacht gaat het eerste deel van start, heel langzaam ontvouwt zich een pulserende ritmiek. We horen duidelijk twee musici, rsn op bas, N op gitaar, maar wie nu precies waar verantwoordelijk voor is, is lastig te bepalen. Dan horen we zo rond de zevende minuut een tweede spoor, een veel hogere, wat gruizige klank, het verwordt tot twee drones die een duet met elkaar aangaan. Dan zwelt wat voorbij de elfde minuut die hoge droneklank, waar volgens mij N verantwoordelijk voor is, zodanig aan dat de rsn’s diepe bas louter nog een schaduw vormt. Uiteindelijk blijft alleen de drone van de gitaar over, gruizig en ongenaakbaar. Lang duurt dit solo moment echter niet, rsn voegt zich er weer bij, maar nu raken de klanken volledig met elkaar verweven. Ook het tweede stuk begint uiterst ingetogen, de twee creëren hier aanvankelijk een sfeervol klanklandschap. Natuurlijk blijft het niet zo, verderop loopt de spanning weer op, om na ruim twaalf minuten zo goed als stil te vallen. Uit de stilte komt een drone naar voren, rsn, terwijl N middels golvende klanken aan het contrast werkt. In het derde stuk valt de sterk industriële klank op, met name het hoge geluid van de gitaar is hier allesbepalend, leidend tot een vrij constante, sterk verdichte drone. De muziek doet ook wel wat denken aan die op ‘Interweaving #1’. We zijn nog niet op de helft als het volledig stilvalt en we enige tijd nauwelijks nog iets horen. En dan komt het zeer geleidelijk weer op gang, tot we uiteindelijk andermaal in een maalstroom van klanken belanden.

Alle drie de albums zijn te beluisteren en te koop via Bandcamp: