De Bussel (Liever in de KluiZ dan ThuiZ), Oosterhout – 15 januari 2025
Als er één ding duidelijk wordt tijdens dit concert van het kwartet The Pulitzers, het eerste van een nieuwe serie georganiseerd door Liever in de KluiZ dan ThuiZ in het Oosterhoutse theater De Bussel, dan is het wel hoe hoog de kwaliteit is van die oude stukken uit de gloriejaren van de jazz, blues en soul. Hoe goed Hammond organist Frank Montis ook zelf kan componeren, Duke Ellington’s uit 1940 stammede ‘Don’t Get Around Much Anymore’; Dr. Lonnie Smith’s ‘Play it Back’; Grand Green’s ‘Flood in Franklin Park’; Rusty Bryant’s ‘Fire Eater’ en ‘Put it Where You Want it’ van The Crusaders, alle vier uit begin jaren ’70, steken hier met kop en schouders bovenuit. De heren, naast Montis gitarist Bas van der Wal, percussionist Phil Martin en drummer Salle de Jonge, zullen het ongetwijfeld met me eens zijn, gezien de gloedvolle wijze waarop ze deze klassiekers tijdens dit broeiend stomende concert brengen.
Die klassieker van Ellington zet direct de toon en leidt ons met swingende, maar evengoed relatief ingetogen noten naar meer. Iets dat verwezenlijkt wordt middels ‘Sitting Duck’, een eigen compositie. Een stuk dat direct duidelijk maakt dat de verschillen nu ook weer niet zo groot zijn als ik met het bovenstaande suggereerde. Sterker nog, mijn vrouw vroeg ik er na afloop naar en die had niets gemerkt. Maar ja, dat krijg je als je zo intensief bezig bent met muziek als ik. En toch klopt het wel, al zit ook hier “the devil in the details”. En volgens mij heeft dat voor een groot deel te maken met de achtergrond van de musici, niet voor niets zijn al die klassiekers die hier voorbij komen van zwarte musici, de achtergrond in de slavernij, het racisme, de achterstelling – ik vind dat je het terughoort in die stukken, er zit een soort van lijden in – die Montis nu eenmaal, gelukkig voor hem overigens, nooit kan voelen. Dat geldt voor het componeren, maar natuurlijk ook voor het uitvoeren, hoe goed die vier het hier ook doen, en geloof me, het niveau is hoog. Neem die Grand Green klassieker met dat fantastische gitaarspel van Van der Wal, alleen al daaraan hoor en zie je af dat dit stuk door een gitarist is geschreven, het is verreweg de meest complexe partij van de avond. Terwijl ik dit schrijf zet ik echter het origineel op, gewoon terug te vinden op YouTube, met Shelton Laster op Hammond orgel, Bobbye Hall op congas en percussie en Greg Williams op drums, eveneens live opnames, maar nu uit 1972 en bespeur ik toch net iets meer ontregelend spel. Al zijn het details.
Ach wat, er valt genoeg te genieten bij die Pulitzers, ook bij beluisteren van hun debuutalbum uit 2023, ‘Honk Honk’ waar we van dat bovenstaande overigens louter die Ellington klassieker terugvinden. Maar wel die lekkere ballade ‘Sun Trippin’, ingeleid door De Jonge, waarin hij ons meeneemt naar diezelfde jaren ’70, de zon die schijnt, een cabrio met open dak, een hapje en een drankje – “en in de verte een bosbrand”, fluistert mijn vrouw. Die bosbrand brengt Montis zelf naar voren als vlak daarna het eerder genoemde ‘Fire Eater’ klinkt, probeer inderdaad bij die titel maar niet te denken aan wat er momenteel in Los Angeles gaande is. Wat ik hier ook nog even moet benoemen is die bezetting, voor een groot deel dus gelijk aan die liveopnames van Green, maar evengoed bijzonder. Congas horen we niet meer zo heel vaak en het blijkt ook hier weer een gouden keuze om ze toe te voegen en Martin blijkt een ware virtuoos op dit prachtige instrument, met name in die duo stukken met De Jonge klinkt een pakkende ritmiek, waarop het lastig stilzitten is.
