De Bussel (Liever in de KluiZ dan ThuiZ), Oosterhout – 20 november 2024
Kent u de Duitse maar in Nederland woonachtige jazzpianist Lukas Mohl nog niet? Ach, echt vreemd is dat niet, hij studeert nog steeds aan het Artez conservatorium in Arnhem, als het goed is doet hij in juni examen. Tegelijkertijd heeft hij nu al zijn eigen pianotrio, met één van zijn docenten, Jasper Somsen op contrabas en goede vriend Min Won op drums en staat zijn eerste album, ‘Speaking of the Heart’ dat hij opnam met zijn trio, aangevuld met saxofoniste Kika Sprangers, op de rol voor komend jaar bij Challenge Records. Gisteren was hij te gast bij Liever in de KluiZ dan ThuiZ waar wij als allereerste luisteraars konden horen wat deze muzikale komeet allemaal in huis heeft.
En dat is veel, heel veel, dus houdt deze man in de gaten. Het begon allemaal met Somsen die zowel Mohl als Won in zijn project ‘Art of the Trio’ had, bij Artez waar hij werkt als docent. Eén van de onderdelen is hier het schrijven van composities waar Mohl direct mee opviel. Zodanig dat Somsen direct begon te lobbyen bij zijn platenmaatschappij en geen seconde twijfelde toen Mohl hem vroeg voor zijn trio. Wij snappen dat volledig, na het horen van wat Mohl voor elkaar krijgt. Want hier zit niet alleen een prima pianist, maar ook nog eens een alleszins verdienstelijk componist en dat, hij is pas vierentwintig, voor iemand die pas net komt kijken. Daar komen we al achter tijdens het eerste stuk, ‘You are a Bright and Shining Light’ dat na een kort intro direct al Sprangers, die eerder deze maand de Willem Breuker prijs won, volop de ruimte geeft voor een prachtig ingetogen solo op sopraansax. Het tekent Mohl, iets dat we ook verderop goed merken, dat hij zijn kompanen volop de ruimte geeft om hun ding te doen. Tegelijkertijd bemerken we hier al dat deze componist niets aan het toeval overlaat, Sprangers zegt niet voor niets verderop tijdens dit concert dat het voelt als een gespreid bed waar ze alleen maar in hoeft te gaan liggen.
‘The Soul at 3 A.M. en ‘Colours of the Moon’ kennen beiden fijnzinnig pianospel, boeiende solo’s van Sprangers en Somsen en een mooie afwisseling tussen dynamiek en ingehouden spel. De titels verraden dat enig pathos Mohl niet vreemd is, iets dat ook in zijn muziek zit. Dat hij ons halverwege de eerst set vertelt dat hij middels zijn muziek emoties wil overbrengen, verhalen wil vertellen, verbaast ons dan al lang niet meer. Maar waar dat bij mindere goden zou kunnen ontaarden in edelkitsch weet Mohl het ravijn echter goed te vermijden. Natuurlijk mede door zijn mede musici die daar duidelijk ook niet al te veel mee hebben. Zie die lyrische, maar ook stromend repetitieve solo van Sprangers aan het begin van ‘Let it Run’, of dat stomende duet van Somsen en Mohl, prachtig ondersteund door Won, spelend met de brushes. ‘Twilight Cruise’ is één van de hoogtepunten voor de pauze. Vanwege het strak ritmische slagwerk, die gerichte pianoaanslagen en die innemende melodie van Sprangers waar zonder meer urgentie in doorklinkt, tot we onmiskenbaar de blues horen, het stuk naar een volgend hoogtepunt brengend.
Om de after pauze dip te voorkomen serveert Mohl ons ‘Palate Cleanser’. Eerst zien we de acrobaten over elkaar heen buitelen, dan de clowns en dan horen we Sprangers op altsax. Na al die vrolijkheid volgt ‘With a Heavy Heart I Say Goodbye’, wellicht we het mooiste voorbeeld van wat ik hierboven zei over het vermijden van kitsch, alleen die titel al! Maar nee hoor, wat we krijgen is een bijzonder fijnzinnige pianosolo en een briljante duoset met Somsen in de weer met zijn strijkstok, net de goede dosis melancholie. Maar met name Won zorgt dat het hier niet ontspoort, met spannend slagwerk. Won die als overgang van ‘Ouroboros’ en ‘Defiance’ in twee solo’s laat horen wat hij nog meer in zijn mars heeft, ook die gaat het nog ver schoppen.
