Na beschouwingen van Udo Schindler in combinatie met slagwerkers, afgelopen vrijdag en met violiste Irene Kepl, gisteren, is het nu de beurt aan de pianisten. Vandaag besteed ik aandacht aan de Cd ‘Synergetic Matches’ die Schindler in zijn eigen studio in Krailling, net buiten München, opnam met Elisabeth Harnik en aan het louter als download verkrijgbare ‘voyelles colorées au bord du lac’, dat Schindler opnam met Michel Wintsch. Morgen is het aansluitend de beurt aan ‘Disturbed Terrains’, waarop we Schindler horen met Rieko Okuda.
In de eerste van de zes ‘Synergetic Matches’ gaat dit duo direct knallend van start, om al vrij snel daarna in rustiger vaarwater te belanden. Schindler produceert bijzonder experimentele klanken op zijn basklarinet, Harnik bevindt zich onder de klep om aansluitend middels haar toetsen gortdroge, percussieve geluiden te produceren. In het tweede deel horen we Harnik weer met de gewone klank van de piano een weerbarstig notenweb produceren. Het derde deel vangt aan met ingetogen solospel van Harnik op de toetsen, onderwijl de snaren manipulerend. Op de achtergrond horen we Schindler die de hoorn van zijn althoorn bewerkt met een strijkstok, aansluitend horen we hem erop blazen. Een wat weemoedig geluid producerend. Wat ook werkt: een tamboerijn op de opening van de hoorn leggen, iets wat weer net even een ander effect heeft. Dat alles terwijl Harnik het tempo opvoert met hermetisch ritmische patronen. Dan doet de rust weer zijn intrede, wat we te horen krijgen, lijkt wel wat op in de natuur gemaakte veldopnames, abstracte klanken. Er klinken wat pianoaanslagen en Schindler bespeelt zijn klarinet via de hoorn, ook dat kan natuurlijk. Al blijkt de klank mooier als je hem op de traditionele wijze bespeelt. En zowaar klinkt er een aantrekkelijke melodie, bescheiden begeleid door Harnik. Ook het vijfde deel valt op vanwege de ‘synergetic match’, prachtig hoe de ingetogen klanken hier samenvallen, wederom een goed gekozen titel dus. Dan is de contrabasklarinet weer eens aan de beurt, mooie klankcontrasten vormend met de hoge pianonoten. Een vrij abstract en dynamisch deel. Dan zijn we al weer bij het zevende en laatste deel, we horen Harnik met regelmatige blues-achtige patronen, verderop door Schindler op dezelfde wijze aangevuld, weer op basklarinet. Maar wat hier het meest opvalt is het meeslepend ritmische pianospel verderop.
De uit vijf delen bestaande set van Schindler met Wintsch begint met ‘A Noir’. Abstracte pianoklanken en Schindler op basklarinet. Contrasterende bewegingen, botsende klanken. Tot de klankpatronen ineens weer even samenvallen, er zelfs even sprake is van speelse ritmiek, om even snel weer uit elkaar te lopen. Puntige klanken ook in ‘E Blanc’. En hier ineens een opvallend speelse melodie van Wintsch, waar Schindler zich niets van aantrekt. Pas verderop weten ze elkaar weer even te vinden met al even speelse bewegingen. En dan duikt natuurlijk toch de abstractie weer op. Het blijkt tijdens dit concert een constante: het aantrekken en afstoten, de melodie en harmonie versus de vaak schurende abstractie. Neem dat derde deel, ‘I rouge’ dat begint met staccato pianospel en krachtige uitweidingen van Schindler, die inmiddels is overgestapt op cornet. Een opvallend ritmisch deel, waarin met name het spel van Wintsch opvalt, Schindler inmiddels overgestapt op altsax krachtig opzwepend. Tot het niet ver voor het einde ineens stilvalt en we in een opvallend klankspel belanden. Uiterst experimentele klanken in ‘U vert’, Schindler is weer overgestapt op de basklarinet. Wintsch produceert abstracte notenstromen en Schindler meandert daar vrolijk tussendoor. Een bijzonder heftige frase die vanaf de zevende minuut langzaam wegebt tot we alleen nog een zacht gespeeld patroon op de piano horen en wat gesputter van Schindler. Het gesputter wint aan kracht, het schuurt en wringt en overstemt de piano. Na een korte stilte draaien de twee de rollen om, Schindler zorgt nu voor de ritmiek, Wintch voor het gesputter, tot het geheel tegen het einde in een climax belandt. In ‘O blue’ is het tijd voor de contrabasklarinet, een stuk dat verder niet veel verschilt van het voorgaande, ook hier weer volop weerbarstige abstracties.
‘Synergetic Matches’ is te bekijken als video op YouTube. ‘Voyelles colorées au bord du lac’ is te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop.
