Afgelopen weekend kreeg ik van componist Frank Nuyts, waarvan drie van zijn pianosonates werden uitgevoerd, zijn nieuwe album. Typisch Nuyts om ook met dit nieuwe wapenfeit weer eens de grenzen op te zoeken. Bij die drie sonates merkte ik al op dat hij in zijn werk niet alleen maar aansluiting zoekt bij roemruchte voorgangers binnen de klassieke wereld, maar ook graag winkelt bij andere stijlen als jazz en blues. Bij dit nieuwe album van zijn band Beat Love Oracle, hij noemt het ook een band en geen ensemble, is dat nog sterker het geval. ‘Radical Risk’  verscheen bij zijn eigen Hardscore.

Naast Nuyts op marimba en synthesizers bestaat dit Beat Love Oracle uit saxofonist Frank Debruyne, Stijn Deldaele op elektrische bas, drummer Ronald Dhaene en als gast de pianiste Liang-yu Wang. We beginnen met ‘Bar Foot’, waarin direct de melodieuze zeggingskracht opvalt, in die zin vertoont het werk op dit album veel overeenkomst met popmuziek. Tegelijkertijd kent de muziek een vrij grote mate van complexiteit, waardoor het dan weer meer verwantschap met melodieuze jazz vertoont. Dat terwijl we in het veel rustigere ‘Hammer Abandon’ toch ook weer die klassieke achtergrond terug horen, tenslotte blijft Nuyts primair een componist. De uit drie delen bestaande cyclus ‘Radical Risk’ valt dan weer op door de vrij strakke, ritmische structuur, enige verwantschap met het minimalisme is hier zeker aanwezig. Overigens ook een stuk met een vrij grote rol voor Wang, bijvoorbeeld in dat langzame middendeel, klinkend als een dans. Kortom een bijzonder veelzijdig album dat een breed scala aan muziekliefhebbers zou moeten aantrekken.

Leuk is dat we die diversiteit bij al deze musici tegenkomen, Zo studeerde Debruyne zowel barokmuziek op fluit als jazz op saxofoon en is hij actief in uiteenlopende projecten als Mucho Gusto (salsa), Indian Cigars (New Orleans Funk) en The Tivoli Band (dansmuziek uit de jaren ’20-’30); is Deldaele naast basgitarist in diverse stijlen, ook nog eens docent en bouwer van basgitaren en is ook Dhaene als freelance muzikant zowel actief bij klassieke ensembles als het Spectra Ensemble, het Goeyvaerts Consort en het Vlaams Symfonisch Orkest, als bij heel wat Big-Bands en binnen het netwerk van Jazz at Home. Wat dat betreft is Wang, voor wie Nuyts ook zijn negentiende pianosonate schreef, die hier eerder voorbij kwam, nog het meest trouw aan de wereld van de klassieke muziek, al redt zij zich uitstekend bij deze grensoverschrijdende heren. Als toegift horen we haar ook nog even solo, in het laatste deel van die negentiende sonate.