De uit Puerto-Rico afkomstige gitarist, componist en beeldend kunstenaar Gabriel Vicéns, woonachtig in New York, bracht onlangs bij het Italiaanse Stradivarius het album ‘Mural’ uit met daarop zeven stukken, gecomponeerd in de afgelopen vijf jaar, voor kleine bezetting. Een eerste kennismaking met deze boeiende componist die in zijn werk op zoek gaat naar de relatie tussen muziek en beeldende kunst en daar wonderwel in slaagt.

“I create musical compositions with melody, harmony, rhythm, timbre, and register, and every instrument and part of the composition is equally important to me. Everything needs to work together. The same principle applies to my paintings, but with color, form, line, and texture instead of musical elements. I see my paintings as an extension of my music and vice versa. The conceptual processes are incredibly alike” zegt Vicéns zelf over de relatie. Het album start met het titelstuk ‘Mural’, voor een trio bestaand uit klarinet, viool en piano. Heel zacht horen we de klarinet en dan een enkele aanslag van de piano, uitmondend in abstracte figuren, afwisselend verstild en dynamisch en mooi passend bij Vicéns’ schilderijen, die ook vaak bestaan uit geometrische figuren. ‘Sue​ñ​os Ligados’, voor viool, cello en piano past met zijn hoekige figuren eveneens perfect in deze stijl. ‘El Matoral’, voor fluit, klarinet, viool, cello, piano en vibrafoon wijkt hier weer wat meer van af. Dit stuk valt met name op door de ritmiek van de piano, zeker in de eerste twee minuten. Het contrast met het verdere verloop is groot, want dit bestaat vooral uit losse klanken, soms voor enige tijd een patroon vormend en daarna oplossend in de leegte. Pas helemaal tegen het einde doet de ritmiek wederom zijn intrede.

‘Una Superficie Sin Rostro’ schreef Vicéns voor pianosolo. Een sterk uitgebalanceerd stuk, waarin geen noot te veel klinkt. En ook hier valt dat wat hoekige karakter van de muziek op. ‘Carnal’, voor viool en piano bezit eenzelfde karakter, ook hier vinden we weer terloopse klanken – opvallend is de rol die stilte hier speelt – en is de muziek opvallend karig en hoekig. Het voor blazerskwintet geschreven ‘Ficción’ is wat mij betreft het hoogtepunt op dit album, met name vanwege de prachtige klanknevels die Vicéns hier met deze vijf instrumenten, fluit, hobo, klarinet, fagot en hoorn, weet te creëren. Tot slot van dit album klinkt ‘La Esfera’ voor cello en piano, een al even boeiend stuk, waarin ook Vicéns Caraïbische wortels mooi doorklinken. En prachtig die ritmiek vanaf zo ongeveer halverwege dit stuk, verstild eindigend.

Het album is in zijn geheel te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop: