Paradox, Tilburg – 27 september 2024
Een release concert van een Cd voegt helaas niet altijd veel toe aan het album. Nogal eens spelen musici gewoon de stukken, hooguit in een wat opgerekte vorm. Trompettist Arve Henriksen en pianist Harmen Fraanje die gisterenavond speelden in de overvolle jazzclub Paradox trapten echter geenszins in deze valkuil. Zo her en der tijdens het concert klonken een handvol composities maar verder werd er vooral geïmproviseerd. En vergelijken we de muziek tijdens het concert met die op het begin dit jaar bij ECM Records verschenen ‘Touch of Silence’, dan valt vooral op dat hier beduidend meer wordt geëxperimenteerd. Niet alleen gebruikt Hendriksen zijn elektronica veel intensiever, hij is ook vaak vocaal actief.
Fraanje was al fan van Henriksens muziek, zo vertelt hij tijdens het concert, toen hij twintig jaar geleden nog in Tilburg woonde. Hij herinnert zich nog een spontaan treffen na een concert s’nachts om 01:00 uur. Dit album is voor hem dan ook een droom die uitkwam. Vreemd is dat niet, want de stijl van musiceren van beide musici raakt elkaar op meerdere fronten. Henriksen excelleert met een bijzonder fraaie, omfloerste trompetklank, weinigen kunnen zo subtiel een partij neerzetten en Fraanje is een meester in het tegen de stilte aanschuren. Trefzeker plaatst hij zijn noten, waarvan er geen één overbodig is. We beginnen vrij traditioneel, met één van de stukken van het album, ‘The Dark Light’, waar die Noorse folk in doorklinkt, iets dat ook opvalt bij het beluisteren van het album. Hier horen we de elektronica al, maar dan om het geluid van de trompet van een spanningsverhogende echo te voorzien. Verderop creëert Henriksen er ook ritmische structuren mee waar hij aansluitend met zijn trompetspel op varieert. We zien Fraanje luisteren, net zo geboeid als wij. En dan die zang, in dat fantasietaaltje dat hij altijd hanteert, variërend van behoorlijk hoog tot grommend laag, zelfs met keelklanken weet hij raad. Voorzien van elektronica levert dat een paar diep duistere passages op. Ze zijn duidelijk aan elkaar gewaagd die twee. Het ene moment kiest Fraanje voor ritmische passage, waarop het voor Henriksen fijn improviseren is, het andere moment klinken er boeiende pianosolo’s, Henriksen tot een welverdiende pauze dwingend.
Zoals gezegd is het album ‘Touch of Time’, eenduidiger van aard. Het is ook hier Henriksen die begint in de openingstrack ‘Melancholia’. Een prachtig uitgebalanceerde melodie op een duistere klanknevel, waar Fraanje zich met tweede stem al snel bijvoegt. Een lome zondag, kranten lezen in bed, een wandeling in de middag, is de insteek op ‘The Beauty of Sundays’. De twee verklanken de rust en ontspanning hier op prachtige wijze. Morgen is het weer zo ver! Een vederlichte melodie ook in ‘Redream’ en hoor ook hoe trefzeker Fraanje Henriksen hier ondersteunt. Fraanje begint solo met ‘What All This Is’, een stuk waarin we een mooie indruk krijgen van zijn stijl van spelen. Zijn trefzekere opbouw, de ingetogen ritmiek en de wijze waarop hij de melodie neerzet, Henriksen vindt een gespreid bed om in aan te sluiten. Een middels elektronica verkregen klankwolk kenmerkt het intro van ‘Mirror Images’, terwijl een paar zware aanslagen van Fraanje de spanning hier nog wat verder verhogen. En mooi klinkt die melodie van Henriksen, voorzien van een aangenaam rafelrandje. En dan zijn we al luisterend ineens al bij het laatste stuk, ‘Passing on the Past’, een volgend fragiel kleinood, vol prachtig uitgebalanceerde klanken.
