Ik keer nog voor een paar recensies terug naar de drummers en percussionisten. Vandaag en morgen staat hier de Zwitserse drummer Christian Lillinger centraal, iemand aan wie ik reeds vaker aandacht besteedde. Een bijzonder veelgevraagd slagwerker die, inmiddels zo’n vijftien jaar bezig, al een behoorlijke reputatie heeft opgebouwd. Allereerst hier aandacht voor een duo album met gitarist Gordon Grdina, ‘Duo Work’ verscheen bij diens label Attaboygirl Records. Verder verscheen een jaar geleden ‘Beats II’ bij Lillingers label Plaist, een album van het trio Christopher Dell, Jonas Westergaard en Lillinger. Aangezien ‘Beats I’ hier ook besproken is, verdient ook dit album aandacht.
De samenwerking tussen Grdina en Lillinger is niet nieuw, vorig jaar kwam hier nog ‘Pathways’ voorbij, waarin het duo te horen is met altviolist Mat Maneri. Maar dit is wel het eerste duo album. Grdina zegt zelf over dit album: “I wanted to fill a larger, orchestral space since Christian is quite an orchestral drummer, I wanted to create a large sound world that could define many specific timbral spaces while retaining the freedom of an improvising duo that can turn on a dime”. Mede hierdoor horen we Grdina hier volledig op gitaar en nog iets specifieker, op een MIDI gitaar, wat hem in staat stelt om nagenoeg ieder instrument na te bootsen. Op dit met nog geen veertig minuten vrij korte album gaan de twee direct stevig van start in ‘Song One’, tevens een vrij abstracte klankwaterval, iets wat overigens ook geldt voor het afsluitende ‘Song Two’. In ‘Dissolution’ is goed te horen wat Grdina van elkaar krijgt met die MIDI gitaar. Zijn klank is hier bijkans die van een gitaarorkest, prima invulling gevend aan die statement van hem hierboven. En ja, Lillinger beent hem uitstekend bij. Een ander mooi voorbeeld van de mogelijkheden die dit instrument biedt, vormt de solo halverwege ‘Ash’. Stevige ritmiek in het vrij korte ‘Impala’, een stuk waarin de twee richting de rock bewegen. In het wat langere ‘Bunker’ speelt ritme eveneens een grote rol, als een continue stroom van klanken, slechts zo nu en dan opgefleurd met wat zijstapjes. Het hoogtepunt is zonder meer ‘Encounters’, tevens met ruim zeven minuten het langste stuk van dit album, de enorme diversiteit aan muzikale stijlen komt hier prachtig samen. Tot slot noem ik nog even ‘Traverse’, vanwege die prachtige solo van Lillinger.
Twintig vrij korte stukken, ieder met de naam van een kleur achter het woord ‘element’ op ‘Beats II’. Het zijn allemaal korte ritmische patronen, net als overigens op ‘Beats I’ het geval was, die samen een compositie vormen. Sommige zijn heel kort en vrij simpel, zoals de opener ‘element red’, dat slechts zestien seconden duurt, anderen zijn meer uitgewerkt, ‘element yellow’ bijvoorbeeld, waarin we uitgebreid vibrafonist Dell horen. Maar leuk en bijzonder afwisselend dit album, met enerzijds vrij lome patronen, zoals ‘element cyan’, ‘element blue’ en ‘element purple’, die laatste twee met een wat stroevere ritmiek – het relatief lange ‘elemtent purple’ valt bovendien op door de bijzondere afwisseling tussen het spel van Lillinger en dat van Dell – en met anderzijds beduidend dynamischere patronen, zoals ‘element mint-green’ waarin we Dell over de toetsen horen razen en het ‘element violet’ dat duidelijke invloeden van minimal music kent. Die invloed horen we ook terug in ‘element beige’, waarin het tempo echter wat lager ligt. Ik noem ook nog even ‘element bright-pink’, wederom vanwege de mooie slagwerk combinaties en het afsluitende ‘element ‘light-blue’ vanwege de bijdrage die Westergaard hier levert.
Beide albums zijn deels te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop: