Ik blijf voorlopig nog even bij de slagwerkers. Vandaag de Canadees Nick Fraser. Een drummer die de laatste jaren, ook al is hij bij ons wellicht minder bekend, een plek heeft weten te veroveren binnen de experimentele jazz, door samenwerkingen met collega musici als Lina Allemano, Tony Malaby, Ingrid Laubrock, Matt Brubeck, Brodie West, Kris Davis, Joe Lovano, Joe McPhee, Marilyn Crispell, Anthony Braxton en William Parker. Onlangs bracht hij in eigen beheer een boeiend album uit met stadsgenoot, beiden wonen in Toronto, en van oorsprong Palestijnse pianist John Kameel Farah: ‘Farahser’. Tevens hier aandacht voor het al wat oudere en eveneens in eigen beheer uitgebrachte ‘Stages’ van gitarist Dan Pitt, waarop we naast Fraser, bassist Alex Fournier horen.
We beginnen ‘Farahser’ met ‘Flatland’, waarin we al direct de wortels van Farah terug horen: zijn jazz is doorspekt met Arabische invloeden. We horen hem hier nagenoeg solo, uiterst bescheiden ondersteund door Fraser. Tegen het einde van dit stuk horen we dat Farah naast zijn piano ook nog gebruik maakt van een synthesizer en elektronica, we eindigen met een kleurrijk klanklandschap. Het begin van ‘Twigs’ valt op door de vrolijke ritmiek, waarin de twee elkaar op boeiende wijze afwisselen, terwijl verderop de klassieke achtergrond van Farah doorklinkt. De elektronica duikt weer op in ‘Insect Mountain’, de experimentele bliepjes vormen een onverwachte combinatie met het duidelijk door de Arabische muziek beïnvloedde pianospel. Fraser horen we overduidelijk in het boeiende en mooi ritmische ‘Dirge’, terwijl Farah bijpassende experimentele klanken produceert. En als we het over boeiende ritmiek hebben, moeten we ook zeker ‘Baby Birds’ noemen, waarin eveneens de perfecte samenwerking tussen beide musici opvalt. Het meer ingetogen, soms ook wat klassiek aandoende ‘The Chum’ contrasteert hier mooi mee. Bijzonder is ook de elektronica die Farah in dit stuk op onverwachte momenten inzet en die deze compositie net wat meer spanning geven. Tot slot klinkt ‘Elevator’ dat met name opvalt door Farahs mooi stromende pianospel.
Pitt, Fraser en Fournier kennen elkaar ook vanuit de jazzscene van Toronto. In 2019 verscheen hun eerste album ‘Fundamentally Flawed’ en eind vorig jaar kwam dit ‘Stages’ uit. Pitt is duidelijk de leider van het trio, zo pakt hij mooi de heldere melodie in ‘Fourteen Days’ op, stevig begeleid door Fraser en Fournier. Aansluitend horen we mooi rustig gitaarspel, fraai ondersteund door Fournier, Fournier opent, met strijkstok en een vrij melancholieke klank het vrij korte ‘Part Two’, waarna Fraser volgt met oosters aandoend slagwerk, alsof hij hier in gesprek is met Farah, in plaats van met Pitt en Fournier. Langzaam en broeierig, maar wel ritmisch klinkt het begin van ‘Foreboding’. Halverwege slaat door een soulvolle solo van Pitt en verderop van Fournier de sfeer om, terwijl Fraser krachtige accenten plaatst. Boeiend ook hoe Pitt het stuk naar het einde toe naar stevige rock laat bewegen, een onverwachte wending. Prachtig intiem spel van Pitt en Fournier in ‘Tape Age’, mooi uitwaaierende, vrij hoge klanken gitaarklanken vallen hier prachtig samen met die veel duisterder klanken van Fournier, zijn contrabas wederom met de strijkstok bespelend. ‘Fifteen Minutes’ duurt slechts iets meer dan vier minuten, maar in die ruim vier minuten bundelt Pitt wel een enorme, wederom tegen rock aan schurende kracht. Mooi slagwerk ook van Fraser. Prachtig klinkt ook de samenwerking tussen die twee in het twee keer zo lange ‘Ghosts’, waarin tegen het einde de spanning eveneens oploopt, heerlijk die blues ritmiek hier. Tot slot klinkt het titelstuk ‘Stages’, een vrij abstracte, maar tevens ritmische compositie, waarin we naar het einde toe weer steeds meer richting de rock bewegen.
Beide albums zijn te beluisteren en te koop via Bandcamp:
