Januari vorig jaar kwamen hier opnames voorbij uit de jaren ’60 van het Ahmad Jamal Trio. Onder de vlag van ‘Emerald City Nights; Live at the Penthouse’ besprak ik toen opnames die Jamal tussen 1963 en 1966 maakte in The Penthouse, een beroemde jazzclub in Seattle. Eind vorig jaar kreeg dit een vervolg bij Elemental Music met opnames gemaakt tussen 1966 en 1968. Het album met de opnames in 1965 en 1966 besluit met het concert dat het trio, met Jamil Nasser en drummer Frank Grant verzorgden op 20 september 1966. ‘Emerald City Nights: Live at the Penthouse 1966-1968’ vangt aan met het concert van acht dagen later. In diezelfde bezetting, die overigens gedurende deze jaren niet wijzigde.

We beginnen de set met ingetogen, maar bijzonder doelgericht noten, iets dat altijd al een kwaliteit van Jamal is geweest, in ‘Gloria’ van Leon René, Nasser horen we zacht op de achtergrond. Nasser en Grant laten met een speels ritme van zich horen in ‘Fantastic Vehicle’ van Joe Kennedy, gecombineerd met ritmische akkoorden en krachtige accenten van Jamal. Zo ongeveer halverwege komt het spel echt los en horen we die bijzondere combinatie van puntig spel, waar hij de melodie mee vorm geeft en meer spontane uitspattingen, noem het maar de versiering. Errol Garners ‘Misty’ completeert de opnames van deze set, mooi en ritmisch spel van Jamal hier. En prachtig hoe Jamal halverwege het ritme neerzet, terwijl Grant soleert. Van het concert op 24 augustus 1967, bijna een jaar later dus, bevat het album twee stukken. We horen een opvallend lange versie van meer dan een kwartier van Henry Mancini’s ‘Mr Lucky’ en aansluitend de standard ‘Autumn Leaves’. Een strak ritme in dit Mr. Lucky’, strak en meeslepend, een prima bodem voor Jamals opwindende spel, minder strak dan we van hem gewend zijn, vrolijk zijpaadjes verkennend. En we zijn nog niet op de helft als we zowel Grant als Nasser overtuigend horen soleren. En groots hoe de spanning hier steeds verder oploopt, zonder meer één van de hoogtepunten van dit album.

‘Corcovado (Quiet Nights of Quiet Stars)’, van Antônio Carlos Jobim speelde Jamal graag. Het stuk maakte ook deel uit van het concert dat het trio zeven dagen later gaf op 31 augustus en dat we terugvinden op de tweede Cd. Solo bouwt Jamal de eerste minuten aan de melodie, waarna Nasser en Grant zich erbij voegen en het stuk snelheid krijgt, ook hier is weer sprake van overdonderende dynamiek. En blijf maar eens stil zitten bij die duo frase van Nasser en Grant, onmogelijk! Bijzonder fascinerend spel ook in Lionel Barts ‘Where is Love?’, prachtig hoe Jamal hier op eclatante wijze de melodie vorm geeft, het ene moment romantisch ingetogen, het andere moment heerlijk fel, fraai ondersteund door de ritmesectie. John Handy’s ‘Dance to the Lady’, het derde stuk uit deze set, valt met name op door die swingende solo van Nasser en die krachtige bijdrages van Grant. Het laatste concert op dit album is dat van 26 april 1968. De hier bijeen gebrachte opnames beginnen met het stemmige ‘Naked City Theme’ van Billy May en Milt Raskin 1961. Prachtig klinkt ook Burt Bacharachs ‘Alfie’, waarin Jamal zich weer de nodige abstracties veroorlooft, zodanig dat het originele stuk vaak amper te herkennen is. Daartussen horen we Jamal nog een keer solo, in Johnny Mandels ‘Emily’.