Ik benoemde reeds eerder dat A New Wave of Jazz, het platenlabel van Dirk Serries al lang niet meer louter een platform is voor het uitbrengen van zijn eigen muziek. Zo is Serries zelf, met zijn partner Martina Verhoeven, slechts op één van de drie van de meest recente albums van dit label te horen: ‘Tryptohan Suite’, als onderdeel van het nieuwe Lemadi Trio dat het stel vormt met de Portugese saxofonist José Lencastre. Lencastre horen we ook op ‘Defiant Illusion’, samen met Carla Santana op elektronica, violiste Maria do Mar en bassist Gonçalo Almeida. Verder maakte het Garuda Trio, bestaande uit saxofonist Hugo Costa, bassist Hernâni Faustino en drummer João Valinho, samen met de pianist Rodrigo Pinheiro het album ‘Tongues of Flames’.
Maar laten we beginnen met dat Lemadi Trio, met als bijzonderheid dat we hier Verhoeven horen op een elektrische piano van het merk Crumar, stammend uit begin jaren ’70 van de vorige eeuw, iets waar ik haar nog niet eerder op betrapte. Serries horen we natuurlijk op gitaar en Lencastre op altsax. De opnames van een liveoptreden in Neeritter, georganiseerd door het onvolprezen JazzBlazzt, één van die weinige nog bestaande podia voor het echte experiment. En experimenteel ging het er op deze Dag van de Arbeid, vorig jaar zeker aan toe. Ter zijde: Wat zegt het overigens dat wij de verjaardag van de koning vieren en de Belgen aandacht besteden aan de arbeider? Maar goed, terug naar de verrichtingen van deze drie musici, die na enige schermutselingen in een soort gemankeerd ritme belanden, onder leiding van Lencastre, waarbij opvalt dat de metalige klank van die Crumar piano mooi samenvalt met die van Lencastres altsax. De tweede set verschilt hier niet wezenlijk van, al gaat het er hier meestal wat minder gestructureerd aan toe. Opvallende uitzondering is die verstilde passage halverwege, waaruit zich op enige moment Lencastres melancholieke klank losmaakt. Als rook kringelt het geluid omhoog, tot verderop ook hier de spanning oploopt.
De twee andere albums zijn beide studioalbums. ‘Defiant Illusion’ vangt aan met het titelstuk. Dromerige, enigszins slepende, maar ook vrij duistere klanken van Santana, Do Mar en Almeida en verderop van Lencastre op tenorsax, wiens klank gaandeweg een steeds prominentere plek in het klankbeeld krijgt. Spanning ook in ‘Graceful Graziela’, met name door de verrichtingen van Almeida en Santana. En ook hier valt verderop Lencastre op met zijn broeierige spel. En heel bijzonder klinkt het duet tussen Almeida en Do Mar. Met ‘4 Is More’ laat het kwartet horen zelfs enigszins melodieus te kunnen klinken, een bijzonder aangename compositie. In ‘The Way of Zen’ staat het intieme geluid centraal, passend bij de titel. Percussieve klanken van Almeida en zo te horen ook van Do Mar. En verderop voegen de andere twee musici zich erbij voor een indringend klanklandschap. Al even boeiend en innemend klinkt ‘Side to Side’, met name door de spannende bijdrage van Santana. Tot slot valt Lencastres boeiende spel op in het afsluitende ‘Untapped Storytellers’.
De constante op deze drie albums is dus de saxofoon, alleen op ‘Tongues of Flames’ niet in handen van Lencastre maar van Costa. Maar het is die andere bassist, Faustino, die mag beginnen in de eerste van drie lange stukken: ‘Raw’. Met voorzichtige, innemende pizzicato bewegingen, waar Costa zich even verderop bijvoegt, met een wat schuchter, verkennend geluid, heel anders dan dat van Lencastre. Valinho volgt, Pinheiro volgt, die laatste met bescheiden, maar tegelijkertijd duidelijk aanwezig pianospel. Lang rustig blijft het echter niet, het stuk heet tenslotte niets voor niets ‘Raw’. Verderop gaan de teugels los en loopt de spanning op. Tot net iets over de helft Costa even adempauze neemt en de overige drie musici overstappen op een gemankeerd, maar bijzonder boeiend ritme. En een genot is die knarsende contrabas van Faustino. Onstuimige klanken ook in het relatief korte titelstuk ‘Tongues of Flame’ en in het enige andere stuk dat dit album telt: ‘If We Dance’, waarop het volgens mij overigens lastig dansen is. Maar het stuk bevat wel prachtige passages van Pinheiro, expressief en innemend, van Faustino, heerlijk krassend en kreunend en tot slot ook van Costa, zijn klanken alle kanten op schietend.
Alle albums zijn te beluisteren en te koop via Bandcamp:
