Ooit werkte gitarist Dirk Serries vrijwel altijd solo, zeker in de tijd dat hij zijn alias Vidna Obmana hanteerde. Tegenwoordig, zoals we de afgelopen dagen al zagen, beginnen die soloalbums een zeldzaamheid te worden. In bijna een jaar tijd tel ik er slechts twee: ‘The Disintegration of Silence’, uitgebracht door Silentes en ‘The Fluctuation of Being’, uitgebracht in eigen beheer. De eerste van de twee valt het meeste op en dan met name vanwege de toevoeging bij de Cd van een prachtig boek met dromerige collages van Stefano Gentile. Koop dit album dus vooral als fysiek product.
De kracht van de collages, zoals de hoes van het album ook mooi laat zien, zit hem in de combinatie van figuratief en abstract. Gentile werkt met duidelijke beelden, plaatjes uit tijdschriften, die hij deels weer onzichtbaar maakt door er over te krassen of door er tekstfragmenten overheen te plakken. De kunstwerken krijgen daardoor vaak iets mysterieus. Iets dat tevens de muziek van Serries hier kenmerkt, want ook muzikaal is dit uit vijf delen bestaande album meer dan de moeite waard. In de opener ‘Granulate’, waar de klanken als nevels aan ons voorbij trekken, is die link met Gentile’s collages minder duidelijk, maar in het tweede stuk, ‘Weathering’, vind ik die redelijk expliciet. Het sterk dromerige karakter van de muziek past perfect bij de collages van Gentile. In dat verband moeten we ook ‘Omission’ zien. Wat de collages niet tonen is ongeveer net zo belangrijk dan wat ze wel tonen. Juist het vage karakter verleent er de spanning aan. ‘Seclude’ is niet minder dromerig, maar wel wat meer duister van karakter en ook dit nummer klinkt alsof er nog een verborgen wereld is. Eén die we niet horen. Maar het mooist is het ruim twintig minuten durende ‘Reflection’, waarin Serries alle tijd neemt om zijn spannende, dromerige klanknevels te presenteren.
Opener ‘Nothingness’ toont aan dat Serries in ‘The Fluctuation of Being’ nagenoeg hetzelfde spoor volgt. Ook hier treffen we die voor hem zo kenmerkende klanknevels aan. Verschil is er echter ook, want de sfeer op dit album, zoals ook al te zien aan de hoes, is meer naar binnen gekeerd en meer duister dan op ‘The Disintegration of Silence’. Iets wat ook mooi blijkt uit ‘The Fluctuation’ en de donkere klankecho’s die hier klinken en uit de spannende, maar opvallend trage bewegingen in ‘Confinement’. ‘Despairing Object’ is met ruim een kwartier het langste stuk van het album. Serries begint hier uiterst introvert en bouwt zijn klanken langzaam uit tot al even trage bewegingen. Tot slot klinkt ‘Impasse’, met al even dromerig, meeslepende klanken.
Beide albums zijn te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop:
