Dirk Serries voelt zich meer dan thuis in de Londense impro scene. Dat bewijzen zijn samenwerkingen wel waar we de afgelopen twee dagen aandacht aan besteedden. Meer en meer wordt zijn label New Wave of Jazz een belangrijk vehikel om ook in onze contreien deze muziek onder de aandacht te brengen. Zo verschenen onlangs onder de titel ‘Hunt at the Brook Again’ opnames van een concert dat klarinettist Tom Jackson, altviolist Benedict Taylor en gitarist Daniel Thompson gaven in april 2019 in Stanford Brook, Londen. Een maand later trad het trio er wederom aan, nu met fluitist Neil Metcalfe, de opnames belandden op de tweede schijf, onder de titel ‘Hunt at the Brook with Neil Metcalfe’.

Het is Jackson die we als eerste horen met een paar springende noten, al snel gevolgd door het snarenspel van Taylor en Thompson. Al snel buitelen de klanken over elkaar heen. Een vrij korte improvisatie waarin dynamiek een grote rol speelt. In de tweede improvisatie gaat het er geheel anders aan toe, daar creëren de drie aanvankelijk intieme klanknevels. De spanning loopt verderop echter op, waarbij vooral het samenspel tussen klarinet en gitaar opvalt. Opmerkelijk is ook die vrij hectische frase tegen het einde van dit tweede deel, als een waterval klinkt het hier. Het zijn Thompson en Taylor die we het eerst horen in de derde improvisatie, verderop subtiel ondersteund door Jackson. En ook hier loopt al snel de spanning op: schurende snaren en een alle kanten op schietende klarinetklank. Bijzonder ook hoe in dit deel de dynamische frases worden afgewisseld met bijzonder ingetogen momenten, soms nauwelijks hoorbaar. In het vierde deel overheerst weer de dynamiek, vaak met een opvallend gruizig karakter, met name door de bijdrages van Thompson. Maar hier vinden we ook een bijzonder duet van Jackson met zo te horen Taylor, of we in een nachtelijk bos zijn beland. Na een opvallend intiem begin, de eerste minuut horen we nauwelijks iets, vinden we verderop in de vijfde improvisatie één van de meest hectische momenten van deze set. De zesde improvisatie valt op door het toonzettende spel van Jackson, de snaren spelen hier duidelijk een begeleidende rol.

Het tweede concert is opgeknipt in vier delen. De eerste begint opvallend gelijkmatig, met mooi laag van Jackson en de snaren in de begeleiding. Metcalfe komt erbij, de tweede stem. Ietwat slepend, maar melodieus. Tot ook hier de abstractie het overneemt. Bijzonder klinken hier verderop ook de combinatie klarinet en fluit, volledig vallen de klanken samen en die van gitaar en altviool. Fluit en klarinet bepalen ook het klankbeeld aan het begin van de tweede improvisatie, met Thompson en Taylor als begeleiders. Dan is het nog rustig, verderop neemt de dynamiek toe en wordt er gespeeld op scherp van de snede. In de derde improvisatie gaat het er weer opvallend melodieus aan toe, met bijzonder fraaie klanken van Jackson en Metcalfe. Een bijzonder speelse improvisatie, dit derde deel. Ook in het vierde deel valt het melodische karakter op, het maakt dit concert tot een minder abstracte exercitie dan die van april.

Het album is te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop: