Gisteren merkte ik reeds op dat altviolist Benedict Taylor en gitarist Dirk Serries graag samenspelen. Het zal onder andere te maken hebben met de bijzondere klankcombinatie van deze twee instrumenten, een combinatie die je desondanks niet vaak hoort. Niet in de laatste plaats omdat binnen de vrije improvisatie altviolisten dun gezaaid zijn. Onlangs namen de twee een duoalbum op, ‘Obisidian’, terwijl ze samen ook te horen zijn op ‘Le Sud’, maar dan in combinatie met slagwerker Friso van Wijck. Beide albums verschenen bij Creative Sources, het label van de gebroeders Rodrigues die Serries in toenemende mate weten te vinden, zowel voor albums op hun label als om mee samen te spelen, waarover later meer.

Het is niet de eerste keer dat Taylor en Serries samen een album uitbrengen. In 2019 verscheen reeds ‘Live Offerings 2019’ dat ook hier aan bod kwam. En nu dus dit ‘Obsidian’, met opnames gemaakt tijdens een optreden in de Kapel Oude Klooster in Brecht, qua akoestiek een perfecte locatie voor dit soort optredens. Direct valt op hoe mooi de klanken bij elkaar kleuren, je moet goed luisteren om te horen wie nu precies welk deel van het klankbeeld voor zijn rekening neemt. Regelmatig ingetogen, bijna voorzichtig lanceren de twee hun klanken, plukkend aan de snaren, strijkend, wringend. Maar soms klinkt ook de dynamiek, samen op pad. En mooi dat begin van het tweede deel: Taylor met de strijkstok over de snaren, een hoog en ietwat piepend geluid creërend, terwijl Serries er wat losse noten tussen gooit. En soms, zoals aan het begin van het derde stuk, zit je je al luisterend af te vragen wat ze nu eigenlijk aan het doen zijn, het nadeel van een Cd vergeleken met een concert. Maar bijzonder klinkt het zonder meer. Overigens valt dit deel ook op door de hectiek verderop en het intiemere spel tegen het einde. En terwijl het vierde deel vooral gekenmerkt wordt door hectiek, vallen de delen vijf en zes op door het zoekende, verkennende spel. Opvallend is het redelijk melodische karakter aan het end van het zesde deel, iets wat ook het zevende en laatste deel kenmerkt.

‘Le Sud’ bevat eveneens liveopnames, nu van een concert dat plaatsvond in Koffie & Ambacht’s Le Sud in Rotterdam, op 29 september 2022. Aanvankelijk horen we met name Serries en Taylor. Verderop horen we zeker ook Van Wijck, maar spaarzaam. Meer percussie, vooral hout, dan drums is wat ik hier hoor. Ingetogen spel overigens aanvankelijk, verderop in spanning wat verder oplopend, tot het weer terugvalt, waarbij vooral Van Wijcks percussie opvalt. En mooi die intieme strijkbewegingen op ongeveer twee derde van dit eerste deel. Tegen het einde toe is het slagwerk ineens wel zeer nadrukkelijk aanwezig, kleurt het bijzonder sterk het klankbeeld, terwijl het tevens als aansporing dient voor Serries en Taylor. Een paar slagen, een paar strijkbewegingen, het tweede deel is begonnen. Klank, dat is waar het ook hier weer allemaal om draait. Als intermezzo binnen alle abstracties horen we Taylor rond de zesde minuut tegen een melodie aanschuren, waarna even verderop Van Wijck opdoemt met speelse percussie. En heel bijzonder klinkt dat fijnzinnige geknisper tegen het einde van dit tweede deel, een fantasierijk klanklandschap wordt hier gecreëerd, overgaand in een al even fijnzinnige afwisseling van noten.

Beide albums zijn te beluisteren en te koop via Bandcamp: