Naast actief musicus is Dirk Serries de laatste jaren ook actief als labelbaas en concertorganisator. Die beide activiteiten komen mooi samen op het enige maanden geleden verschenen ‘Live at Plus-Etage, Volume 1’, met daarop de registraties van een drietal concerten die Serries in 2022 organiseerde in de Plus-Etage, nog één van de weinige podia in Nederland voor het échte experiment. Van twee van de drie concerten deed ik eerder verslag, de derde is ook voor mij nieuw. Cd 1 bevat het optreden van Charlotte Keeffe en Andrew Lisle; op Cd 2 horen we Stefan Keune, Benedict Taylor en Serries zelf en tot slot op Cd 3 het treffen tussen Martina Verhoeven en Gonçalo Almeida.
Op 29 april 2022 speelde trompettiste Charlotte Keeffe met drummer Andrew Lisle, Britse musici waar Serries ook regelmatig mee samenspeelt. Maar het tekent deze man dat hij niet altijd zelf ook op het podium wil staan en deze twee daarom nu eens met elkaar liet spelen. Het was een memorabel optreden waar ik mij toen ook al reeds enthousiast over betoonde. Gelukkig kunnen we het allemaal nu dus nog eens terughoren. Lisle begint met ritmisch spel waar Keeffe, zoals ik ook teruglees in mijn eerdere recensie, op bijzondere wijze, eveneens percussief, bij aansluit. Een wat vreemde, gemankeerde melodie volgt, tegen Lisle’s meeslepende slagwerk. Er was duidelijk een klik tussen de twee, zoals ik al eerder benoemde, iets wat we ook goed terughoren op deze opnames.
Het concert van Keune, Taylor en Serries, op 30 september 2022, heb ik gemist. Het zijn Serries en altviolist Taylor die beginnen, al snel gevolgd door Keune op de sopranino sax. Bijzonder experimenteel spel ontvouwt zich, elkaar aftastend, zoals dat hoort bij vrije improvisatie. Taylor en Serries spelen de laatste jaren vaker samen, de komende dagen zal er van deze twee hier meer voorbij komen, iets wat we hier ook goed horen, terwijl ik mij niet kan herinneren Serries eerder met Keune gehoord te hebben. Veel uitmaken doet het niet, de drie voelen zich prima thuis op dit podium en de klanken vloeien op prachtige wijze in elkaar over, zeker in die dynamische frase halverwege de eerste set. De tweede set wordt geopend door Keune en die prachtige klanken van de sopranino. Piepend als een kleine muis vult zijn geluid de ruimte, tot de stroeve klanken van Serries en Taylor op zijn pad komen en ze samen verder trekken. En ook verderop vinden we dat typische geluid van de sopranino volop terug.
Verhoeven en Almeida, beiden op contrabas, ontmoetten elkaar voor één set op 25 november van datzelfde jaar. De andere set bestond uit een duet tussen altsaxofonist Hugo Costa en drummer Philipp Ernsting, niet aanwezig op dit album. Ook over dit concert schreef ik eerder. We beginnen opvallend ingetogen, nauwelijks hoorbare bewegingen. Dan horen we de regelmatige streken van Verhoeven en de variaties die Almeida daarop creëert, verderop culminerend in ritmisch samenspel. Een boeiend treffen waarin het experiment een grote rol speelt en waarin weer eens opvalt hoe groot de klankrijkdom is van dit boeiende instrument.
Het album is zijn geheel te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop:
