“You can have it.
You can bury it.
You can make it yours.

You can feel the space between us,
or you cam make me yours.”

Het zijn regels uit ‘Long Shadow’ waarin Corrina Repp terugkijkt op haar verloren liefde, Joe Haege, met wie zij sinds 2007 de band Tu Fawning leidde. Een band die de afgelopen jaren twee platen maakte en samen met de liefde ten onder ging.

Repp had het mede door deze gebeurtenis even helemaal gehad met de muziek. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en nu ligt er een soloplaat waar de gebeurtenissen van de afgelopen drie jaar een plaats op hebben gekregen. ‘The Pattern of Electricity’ is geproduceerd door Peter Broderick die eveneens op een aantal nummers zijn bijdrage als musicus levert. Over die samenwerking zegt Repp in een interview met Gonzo (Circus) – (nr.130): “Peter is te gek om mee samen te werken, want hij is zo enthousiast over alles. Ik heb nooit zo veel lol gehad in het maken van een plaat, ook al heeft de plaat hele droevige en emotionele momenten.”

De folk achtergrond van Repp is een duidelijke basis voor dit album, maar ook niet meer dan dat. Repp heeft met ‘The Pattern of Electricity’ een bijzonder werkstuk afgeleverd dat prima in het gehoor ligt en tegelijkertijd over de benodigde diepgang en gelaagdheid beschikt. Zo sleept ‘The Beast lives in the Same Place’ je als luisteraar mee in onbekende en enerverende wereld, mede dankzij de meeslepende stem van Repp.  Ook ‘Pattern the Cuts / Calm Ass Mofo’ beschikt over een dwingende cadens, hier mede dankzij de strijkersarrangementen van Broderick waardoor het vuurtje nog verder wordt opgestookt. Het helpt Repp om de urgentie over te brengen. Zulke momenten laten ook horen dat Repp meer is dan een goede zangeres. Ze is tevens in staat om een goede compositie te bouwen die de volle zeven minuten weet te boeien en waarmee ze de luisteraar weet te raken. Boeiend is hoe Broderick werkt met Repp’s stem. Door deze in lagen over elkaar heen te leggen creëert hij in ‘Live for the Dead’ een heel koor.

Voor Repp staat het album ook in het teken van een nieuw begin, na het afscheid van haar geliefde en het terugvinden van de muziek. Ze zegt er het volgende over in het eerder genoemde interview: “Daar gaat een groot deel van de plaat over: Hergeboorte, kracht, geloven in jezelf en hoop. Je verdriet accepteren en weten dat er ook een hoop kracht en schoonheid te vinden is in de duisternis. Uiteindelijk gaat het allemaal over geloven in de liefde. En dat het oké is om door de duisternis te gaan.” ‘Release Me’ verklankt dit gevoel optimaal. “Release me, from the patterns of electricity”, zingt Repp, gevolgd door “I’m rising”. Het nummer klinkt dan ook voorzichtig positief en is, zoals de meeste nummers op dit album, getoonzet in een gematigd en dwingend ritme.

Opvallend op dit album is ook het bijzondere gebruik van elektronica, duidelijk op Broderick’s conto, dat prima accordeert met de restjes folk en de warme stem van Repp. Het geeft ‘Release Me’ een onwezenlijk sfeertje, terwijl je in ‘Set Fire’ constant het gevoel hebt dat het nummer ieder moment dansbaar kan worden, wat echter niet gebeurt.

Al met al ligt hier een prachtige plaat: intens en emotioneel, maar niet zwaar op de hand. Repp en Broderick hebben elkaar hier duidelijk gevonden. Hopelijk leidt dit tot meer, zou mooi zijn.

Het album is te beluisteren en te koop via Bandcamp: