Ümlaut, ofwel de in het noorden van Connecticut woonachtige Jeff Düngfelder maakt bijzonder ingetogen, maar ook zeer afwisselende elektronische muziek. Dit jaar verschenen ‘Same but Different’ bij Audiobulb en ‘Everything in its Own Place’ bij Esc.Rec en voor februari van volgend jaar staat ‘Abondened Spaces’, op de planning, eveneens bij Audiobulb, een album dat hij maakte met geestverwant OdNu, het alias van gitarist Michel Mazza. Alle gelegenheid dus voor een portret van deze veelzijdige componist en musicus aan de hand van deze drie, louter als download verkrijgbare, albums.
Over ‘Same but Different’ zegt Düngfelder: “The album cover and musical tracks were inspired by a piece of art that hangs in my bedroom. For weeks, as I lay on my back after surgery, I looked at the painting every day. It became a sort of meditative practice. Up until my recuperation, the meaning of the painting had eluded me. But over time, a closer focus on the artwork brought forth a revelation. The painting was about being reborn. New life, with no attachment to the past and no expectation of the future”. Opener ‘No Beginning’ klinkt in eerste instantie verontrustend, met vreemd gekraak, maar al snel maakt het plaats voor een aangenamere soort spanning. Die van een zeer gevarieerd klanklandschap, met daarin zeker elementen van ambient, maar ook van noise en musique concrète. Een lijn die wordt doorgetrokken in ‘Exystence’, een stuk dat in alles vorm geeft aan de bovenstaande woorden van Düngfelder. En muziek die, zoals al eerder opgemerkt, vaak een aangename vorm van spanning heeft, waarvan ‘Observing the Visions’ mooi getuigt, mede dankzij die percussieve klanken die Ümlaut hier opvoert, net als de meer ingetogen klanken van ‘The Mind-Stream’ en ‘Causes and Conditions’.
Voor ‘Everything in Its Own Place’ liet Düngfelder zich inspireren door een gehoortest die hij een tijd geleden kreeg. Het is tevens een wat meer ingetogen album dan ‘Same but Different’, al is de klankwereld in opener ‘To Charm Motorways’ wel onmiddellijk herkenbaar. Een boeiende combinatie van ambient, noise en veldopnames schotelt Düngfelder ons hier voor. Een overtuigend afwisselende klankwereld ook in ‘Ingratiating Ourselves with Birds’. En ook op dit album treffen we de nodige spannende momenten, bijvoorbeeld in ‘Veering through the Cortical Night‘ en ‘An Almost Invisible Literature’. Daarbij valt op dat de muziek van Ümlaut ook altijd iets fragmentarisch, terloops heeft. Patronen worden zelden echt uitgewerkt, vaker is er sprake van het leggen van mozaïeken. Qua spanning en afwisseling moet ook ‘Sleepwalking to Oblivion’ genoemd worden, mede vanwege de onregelmatige ritmiek. Bijzonder zijn ook ‘The Great Twin Leitmotifs’, vanwege het creatieve gebruik van noise en ‘This Immense Motionless Pause’, vanwege de futuristische geluiden die Ümlaut hier vermengt met ambient-achtige klanknevels.
Zoals gezegd horen we Ümlaut op ‘Abondened Spaces’ samen met OdNu. De klank is hier minder experimenteel en de stukken klinken coherenter. Het maakt dat dit album het predicaat ambient het meest verdient van de drie albums die hier centraal staan. Het is daarmee tevens ook een melodieuzer album, al kiezen de beide musici er ook hier voor om dit gepaard te laten gaan met de nodige afwisseling. En OdNu voegt de gitaar toe, bijvoorbeeld goed te horen in ‘Unforseen Scenes’, prachtig vermengd met ritmische percussie klanken. En wonderlijk mooi die klankcombinaties in het titelstuk ‘Abondened Spaces’. En bijzonder zoals hier enerzijds de spanning regelmatig oploopt, terwijl we anderzijds worden verrast met bijna klassieke gitaarklanken. Iets wat we overigens ook mooi terughoren in ‘Clear Distinction’ en ‘Kaizen’. De moeite waard is ook ‘The Akrasia Effect’, vanwege het melodieuze gehalte, maar zeker ook vanwege de futuristische effecten die de musici in dit stuk stopten. Een sfeer die we ook aantreffen in het afsluitende ‘A Wishing Choice’.
De albums zijn (deels) te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop:
