Gisteren kwamen hier trompettist Luís Vicente en tenorsaxofonist John Dikeman voorbij, naar aanleiding van een door Sound in Motion georganiseerd concert met Willam Parker en Hamid Drake. Beiden zijn ook te horen op recente albums, een mooie gelegenheid om die hier te laten passeren. Te beginnen met Vicente die samen met gitarist Marcelo dos Reis, die ik eind augustus nog aan het werk hoorde tijdens Summer Bummer, het duo album ‘(Un​)​Prepared Pieces for Guitar and Trumpet’ maakte voor Dos Reis’ Cipsela Records. Verder hier aandacht voor het bij JACC Records verschenen ‘Flora’, waarop we Dos Reis horen met bassist Miguel Falcão en drummer Luís Filipe Silva.

Vicente en Dos Reis kennen elkaar zo’n jaar of veertien en hebben al vaak met elkaar gewerkt, in allerlei verschillende combinaties, alleen als duo hadden ze nog nooit gespeeld. Dat gebeurde tijdens een residentie, vorig jaar januari, in Gremio Operario de Coimbra, waar dit album het resultaat van is. In vergelijking met het concert van donderdagavond horen we hier een totaal andere Vicente. Hier draait het veel meer om de klank, dan om de melodie en het ritme. Direct al in het eerste deel van ‘Climbing Up the Mountain’, waarvan we het tweede deel aan het eind van het album aantreffen, horen we hoe naadloos de klanken van de beide instrumenten in elkaar grijpen, terwijl ze in een donkere klankwolk aan ons voorbij trekken. Vicente piepend, knarsend, een geluid vol gruis; Dos Reis met heldere, poëtische aanslagen. In ‘Conelia’ blaast Vicente een innemende, subtiele melodie, met naar het einde toe wat fellere uithalen, terwijl Dos Reis hem met gerichte grepen begeleidt. Een melodie ook in ‘Grizzly Bear’, een stuk dat ondanks de titel voor mij wat Spaans aandoet. Die beer herken ik er dan ook niet echt in, maar de beide musici zullen ongetwijfeld een reden hebben gehad om dit stuk zo te noemen. Maar die meer abstracte geluidssculpturen zijn het mooist, zoals dat prachtige ‘One Deer at a Car Window’, waarin we Vicente horen met piepend hoge klanken en Dos Reis met folkachtig gitaarspel, waarbij het tempo steeds verder oploopt en het fascinerende ‘The Grey Car’ waarin Vincente een spectaculair ontregelende klankwereld schept, vol piepende, raspende, fluisterende geluiden, een waar klankfeest. Het doet soms meer denken aan elektronische muziek dan aan het geluid van een akoestisch instrument als de trompet. Maar de twee wisselen die diverse klankwerelden mooi af, zo zijn ‘Whirlwind’ en ‘Rotterdam by Night’ weer bijzonder lyrisch, met in dat eerste stuk mooi repetitief gitaarspel van Dos Reis, terwijl in het tweede stuk het gebruik van de demper en het bijbehorende wow-wow geluid opvalt. Kortom een prachtige combinatie die twee instrumenten, laten ze dat maar vaker doen.

De opnames voor ‘Flora’ dateren van mei dit jaar, live opgenomen in de studio. Een gitaartrio dus, al wijkt de muziek wel wat af van wat we nogal eens horen bij gitaartrio’s in de jazz. Direct al in ‘Big Tree’ horen we meer rock dan jazz. Zowel qua melodie en ritme, als qua versterking van de gitaar is dit in alle opzichten zeer opwindende muziek. Dos Reis laat zijn gitaar heerlijk janken, terwijl Silva zijn drumstel stevig geselt. ‘Amanita’ begint uiterst spannend, met langgerekte, verwachting scheppende noten. Een enkele noot van Dos Reis doorklieft de klankwolk. Tot de verwachting wordt ingelost, eerst nog voorzichtig, maar langzaam aan steeds overtuigender. Tot in ‘Tampanensis’, dat er naadloos op volgt het ritme weer dwingend aanwezig is, met dank aan het stuwende spel van Falcão en Silva en Dos Reis krachtig en gruizig soleert. Bijzonder is dat ‘Cornelia’ ook op dit album staat, maar dan natuurlijk in een totaal andere uitvoering. Weliswaar is het ook hier aanvankelijk een ballade, maar door die duistere klankwolk, straalt het stuk wel een geheel andere sfeer uit. Tot het ook hier explodeert en de ballade verandert in een stevig rocknummer. ‘Sky Blue Petunia’ valt op door de stevige ritmiek, Falcão en Silva leggen hier een hecht tapijt, Dos Reis maak er graag gebruik van voor al even stevig spel. En dan zijn we al weer bij het afsluitende ‘Full Sun’. Ook hier een dwingend, maar sloom ritme en relatief ingetogen gitaarspel. Een solo van Falcão markeert de ommezwaai, eindigen doen we weer geheel op stoom.

Beide albums zijn te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop: