De Singel, Antwerpen – 27 september 2023
Vorig jaar oktober besprak ik hier ‘The Song Is You’, het eerste en tot nu toe enige album dat de Italiaanse trompettist Enrico Rava en de Amerikaanse pianist Fred Hersch samen maakten. Woensdagavond stonden ze samen in De Singel voor een concert. Een prachtige gelegenheid om een aantal stukken van dit album live te horen, maar de twee ook met nieuwe stukken bezig te horen. Zit er een tweede album in? Als we kijken naar de wijze waarop ze dit concert samen vormgaven en het speelplezier dat duidelijk aanwezig was, zou dat zo maar kunnen. Dit concert van in totaal bijna anderhalf uur smaakte in ieder geval naar meer.
Hij zit nog maar net achter de piano of de eerste noten klinken al, geen tijd te verliezen, denkt Hersch. ‘Retrato am Branco e Preto’ blijkt het later te zijn, een stuk van António Carlos Jobim en Chico Buarque, ook te vinden op het album. Hersch is geen experimenteel pianist, maar iemand die met beide benen wortelt in de traditie. En een pianist die uitblinkt in wat weemoedige lyriek, met een perfecte timing, waarmee hij die traditie nieuw leven in blaast. Ik ken weinig pianisten die met zo weinig materiaal kunnen raken aan de essentie. Dat is wat hij deelt met Rava. Want ondanks dat Rava, zoals Guy Peters het zo mooi zegt in het programmaboekje “nooit te boek stond als één van de brute beeldenstormers van zijn generatie” was hij wel degelijk grensverleggend. Maar dan in het vermengen van zijn Italiaanse wortels met die van de jazz. En ook hij, zo blijkt al snel als hij in dit stuk aansluiting vindt bij Hersch, blinkt uit in zijn gevoel voor lyriek en weet eveneens, zeker met de bugel, je als luisteraar in het hart te raken. Dat die twee graag samenspelen, kan ik mij dan ook levendig voorstellen. Rava weet zich intussen uitstekend raad met de speelse melodie van dit stuk, Hersch uitdagend. De klassieker ‘Old Devil Moon’ staat niet op het album en is, iets dat overigens ook voor de andere standards geldt, door de eigenwijze aanpak nauwelijks als zodanig herkenbaar. Maar prachtig hoe Hersch hier tekent voor de ritmiek, zo Rava een perfect opstapje bezorgend voor een krachtige en meeslepende nadere invulling. Een andere klassieker die op het tweede album meegenomen mag worden is ‘My Funny Valentine’. Uitmuntend uitgebalanceerd spel en een perfecte timing zijn kenmerken die opvallen. In ‘I’m Getting Sentimental Over You’, weer wel te vinden op de Cd, valt vooral de solo van Hersch op en de vele zijpaadjes die hij zich hier veroorlooft.
Naast covers spelen de twee, zowel op de Cd als tijdens dit concert, twee eigen stukken. Van Hersch klinkt ‘Child’s Song’, van Rava ‘The Trial’. Ze klinken in beide gevallen in die volgorde na elkaar. ‘Child’s Song’ is een vrij ingetogen stuk, waarin datgene wat ik hierboven zei over Hersch zijn spel het beste tot uiting komt. Een sfeer van weemoed en vergankelijkheid klinkt hier door in iedere noot, mede door de ritmische onderstroom. Aanvankelijk lijkt het of we Hersch hier solo horen, maar na enige tijd weet Rava wel zo naadloos aan te sluiten dat het even duurt voor je doorhebt, dat die bugel klinkt, in plaats van de piano! ‘The Trial’ is veel dynamischer, hier overheerst het ritme, prachtig die groove van Hersch, waar Rava krachtig en tegelijkertijd vederlicht op voortborduurt. Mooi ook het titelstuk van het album, ‘The Song Is You’ van Jerome Kern en Oscar Hammerstein III en hoe de piano hier klinkt als een echo van de bugel. Als kwetterende vogels.
Hersch is diepgaand beïnvloed door de muziek en het spel van Thelonious Monk. Er kan dan ook geen concert plaatsvinden of er zitten één of meer stukken van deze meester in het repertoire. Zo horen we op het album ‘Misterioso’ en ‘Round Midnight’ en klinken tijdens dit concert ‘Misterioso’ en ‘Evidence’. En iedere keer doet Hersch prachtig recht aan zijn bijzondere voorganger. Met name ‘Misterioso’, duidelijk één van Hersch lievelingsstukken, klinkt prachtig. Rava en hij, ze weten hier de blues perfect te treffen.
