Twee dagen staat de cello hier centraal en dan in combinatie met elektronica. Vandaag twee musici die het allemaal zelf doen, morgen duo’s die de taken verdeeld hebben, wel zo gemakkelijk. Maar eerst het bij Karlrecords verschenen ‘Hypnagogia’, waarop we Martina Bertoni solo horen, iets dat ook geldt voor het bij Audiobulb verschenen ‘Glitch’ van Flavia Massimo. Beiden zijn primair cellistes en hebben gaandeweg hun muziek verrijkt met diverse vormen van elektronica en hun vocale kwaliteiten, want ook dat kenmerkt hun muziek. Een andere overeenkomst is de stijl: beide albums zullen de liefhebbers van ambient aanspreken. Heel vreemd is dat niet, de cello is immers zo ongeveer hét instrument om een dromerige klankwereld te creëren, hier nog versterkt door de elektronica.
“The six tracks that constitute Hypnagogia have been written during 2021 and partially inspired by the reading of Stanislaw Lem’s book Solaris. The title refers to a transitional state of consciousness from wakefulness to sleep, during which one might experience sensorial hallucinations and lucid dreaming, and can tap into the pristine structures of the subconscious.” Dat zijn de woorden van Bertoni, te vinden op de Bandcamp pagina van ‘Hypnagogia’. Belangrijke informatie waardoor de dromerige ambient-achtige klanken van opener ‘Inversion’ goed te plaatsen zijn. In ‘Collided’ kiest ze daarbij een wat meer duistere insteek, de donkere celloklanken zetten hier de toon. ‘From E to W’ en ‘Orchid’ passen goed bij de stelling van Victor Szabo in zijn bij Oxford University Press verschenen ‘Turn On, Tune In, Drift Off’ dat ambient diep wortelt in de psychedelische alternatieve cultuur van de jaren ’60. We horen het in dit album resoneren. Een boek waar ik overigens binnenkort nog uitgebreid op terug kom. Spiritualiteit is ook de associatie die je krijgt bij het afsluitende ‘Your Sun’, de stemmige klanknevels zorgen daarvoor, evenals de subtiele vocale bijdrages.
‘Glitch’ is een wat minder duister album, Massimo zit met haar werk iets meer in de melodieuze hoek. Iets meer, want de opener ‘Gagaku’ valt al direct op door de wijze waarop Massimo hier met pizzicato spel haar zorgvuldig opgebouwde dromerige ritme doorkruist. Iets soortgelijks horen we in ‘Steps’ waarin ik het duidelijk stevig hoor waaien, iets waar de elektronica voor wordt ingezet, terwijl ik tegelijk die cello hoor met iets dat vaag tegen een melodie aanleunt en gekraak en geknisper in de marge. In ‘Data Transfer’ gaat ze nog een paar stappen verder. Dit stuk vangt aan met een frase die veel weg heeft van de situatie die je ervaart als je een zender aan het zoeken bent op de radio, gevolgd door ambient die ook hier weer allesbehalve eenduidig is. Verderop loopt bovendien heel even het ritme op, iets dat in het geheel niet past bij ambient, maar wel bij de titel van dit album. ‘Oxygen’ valt op door die stroeve, spannende bewegingen op de cello, in combinatie met de hier al even spannende elektronica levert het een bijzonder klanklandschap op, voorzien van de nodige melancholie. Mooi en al even duister spel op de cello ook in ‘Bit Pass’, mooi gecombineerd met spannende elektronica. Tot slot klinkt ‘Chromosome XX’ dat nog het meest opvalt door die pizzicato gespeelde ritmische melodie, het vormt een mooi coherent slot van een bijzonder album.
Beide albums zijn te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop.
