Niet alleen Abraham wist waar hij de mosterd kon halen, dat geldt ook voor de musici die hier de komende dagen aan bod komen en die op regelmatige basis hun oor te luisteren leggen bij andere muzikale culturen dan de westerse, waarbij zij zich met namen laten beïnvloeden door de verslavende ritmiek die we daar maar al te vaak aantreffen. Natural Information Society, het vehicle van bassist Joshua Abrams begeeft zich al sinds 2010 op dat pad en realiseerde onlangs via Aguirre met ‘Since Time Is Gravity’ een nieuw bijna vijf kwartier durend hoogtepunt. Het Belgische Echoes of Zoo bestaat pas enige jaren, maar dat hoor je aan het bij W.E.R.F. Records verschenen ‘Speech of Species’ niet af.
Natural Information Society is inmiddels uitgegroeid tot een kleine bigband, met naast Abrams Lisa Alvarado op het harmonium, Nick Mazzarella, Ari Brown en Mai Sugimoto op saxen, Jason Stein op basklarinet, Josh Berman en Ben Lamar Gay op cornet, Kara Bershad op harp, Mikel Patrick Avery op drums en Hamid Drake op conga, tabla en tar. Bepalend voor ook dit album is weer die strakke ritmische onderstroom, met als bijzonder kenmerk de klank van de gimbri, de basluit die veel wordt gebruikt in de Noord Afrikaanse muziek en die we ook gisteren tegenkwamen bij de Gnawa. Er mag dan lekker gesoleerd worden op opener ‘Moontide Chorus’, die bedding is een constante. Je hoort het ook mooi in ‘Is’ waarin Brown op tenorsax maar amper boven de ritmische stroom uitkomt. Zijn deze twee stukken vrij dynamisch van karakter, op het prachtige ‘Murmuration’ ligt het tempo een stuk lager. Bijzonder hier is ook die grote rol van de harp als ritme instrument. Een stuk ook dat juist door de geringe mate van variatie en de lengte van achttien minuten de luisteraar uitstekend in een soort van trance weet te brengen. Boeiend in dit verband zijn ook ‘Wane’ en ‘Wax’, louter bestaand uit introspectieve gimbri solo’s van Abrams. In ‘Immemorial’ horen we, onder meer door Alvarado’s harmonium en de tabla van Drake, duidelijk de invloed van de Indiase muziek terug. Kortom, dit is muziek die duidelijk lastig in een hokje te plaatsen is, waarin we zowel invloeden horen van jazzmusici als John Coltrane, Miles Davis, Don Cherry, Eddie “Lockjaw” Davis en Yusef Lateef en van componisten als Terry Riley en La Monte Young als van de Indiase, Arabische en Noord-Afrikaanse muziek.
Echoes of Zoo mag dan nog niet zo lang bestaan, frontman Nathan Daems is al sinds zijn conservatoriumtijd een muzikaal eclecticus, zowel via het Ragini Trio als via Black Flower. En sinds 2019 dus met dit Echoes of Zoo, waarin hij het podium deelt met gitarist Bart Vervaeck, bassist Lieven Van Pée en drummer Falk Schrauwen. Black Flower leunt zwaar op de Ethiopische muziek, die we hier gisteren tegenkwamen bij Fendika. Die invloed horen we bij Echoes of Zoo ook, bijvoorbeeld in ‘Lizard Dance’. Maar op dit album gaat die invloed wel samen met de ritmische structuren die we tegenkomen in aan de ene kant de Arabische muziek en aan de andere kant de postrock. Opener ‘Bee Jive’ met vet gitaarspel van Vervaeck getuigt daar mooi van, maar ook een stuk als ‘Different Frequencies’ verwijst mooi naar die mengelmoes aan invloeden. Leuk is dat we op andere momenten, bijvoorbeeld in ‘Echolocation’ ineens weer in abstracte free-jazz noten belanden, terwijl gitaar- en basspel in het titelstuk op een stevig rock album niet zouden misstaan. Tot slot noem ik hier nog het heerlijk lome ‘Bioluminescence’, met prachtige bijdrages van Vervaeck en Daems.
De albums zijn (deels) te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop:
