Gitarist Jeff Parker timmert inmiddels zo’n twee decennia actief aan de weg en is een meer dan bekend gezicht in de underground scene van Chicago. Een stroom aan albums kwam er de laatste jaren voorbij, waarvan de twee meest recente hier een plek krijgen. Met bassist Eric Revis en drummer Nasheet Waits maakte hij ‘Eastside Romp’ voor Rogue Art en met altsaxofonist Josh Johnson, bassiste Anna Butterss en drummer Jay Bellerose horen we hem op het bij Aguirre Records verschenen ‘Mondays At The Enfield Tennis Academy’.
‘Eastside Romp’ opent met ‘Similar Limits’ van Marion Brown, de enige cover, de overige stukken zijn van de hand van de leden van dit trio. En zo melodieus als Parker even klinkt, zo ongepolijst, experimenteel klinkt hij verderop in dit boeiende stuk, om overigens weer uiterst melodieus te eindigen, mooi geflankeerd door Waits. Zijn stijl in zijn eigen compositie ‘Wait’ vormt dan ook een groot contrast met het middenstuk van dit ‘Similar Limits’, bijna klassiek ingetogen spel horen we hier. En prachtig dat lome ritme dat Revis en Waits hier voor hem uitspreiden. Bijzonder mooi is ook de ingetogen wijze waarop Revis ‘Between Nothingness and Infinity’ opent, als opmaat voor een lucide duet met Parker. Tot Waits zich erbij voegt en het geheel in wat dynamischer vaarwater belandt. Met Revis’ ‘Drunkard’s Lullaby’ maakt het trio een einde aan de rust, dit is pure free-jazz-punk. En het geluid dat Parker hier uit zijn gitaar tovert mag zeker bijzonder worden genoemd. En heerlijk opzwepend klinkt het titelstuk ‘That Eastside Romp’, Waits op zijn best. En meesterlijk dat gevoel voor blues in het spel van Parker in het afsluitende ‘Watusi’.
De opnames die we horen op ‘Mondays At The Enfield Tennis Academy’ dateren van drie data, en vormen tevens de namen van de titels. Zo begint het album met twee delen ‘2019-07-08’. Heel geleidelijk bouwt het kwartet hier aan de klank, lange lijnen van Johnson en Parker, een repetitief ritme van Butterss en Bellerose. Tot Parker zich hieruit losmaakt om een wonderlijk fraaie melodie te spelen. Ook in het tweede stuk van deze opnamedatum speelt het slepende ritme een allesbepalende rol, een mooie bedding vormend voor afwisselend Johnson en Parker. Kortom, dit album vormt een fraai staaltje minimalisme in de jazz, waardoor het prima aansluit bij de aandacht die ik dezer dagen besteed aan dit fenomeen in de muziek. En andermaal een bewijs van de reikwijdte ervan. In ‘2019-07-08’ speelt het ritme eveneens een allesoverheersende rol, alleen ligt nu het tempo lager. En ook nu weer zet het Parker aan tot soleren, met de blues in de toppen van zijn vingers. Aan het meest recente stuk, ‘2021-04-28’ horen we goed terug dat dit kwartet zich voor zijn muziek liet inspireren door culturen waar trance in de muziek veel gewoner is, denk bijvoorbeeld maar aan de muziek van de Toearegs, waar dit wel wat van wegheeft. Opvallend aan dit album is verder de grote rol die elektronica speelt. Zowel Johnson als Parker werken met effectpedalen wat de muziek vaak extra spannend maakt.
Van ‘Mondays At The Enfield Tennis Academy’ is een stuk te beluisteren via Bandcamp. Het album is hier ook te koop.
