Als er iets duidelijk werd de afgelopen dagen, waarin we stil stonden bij ECM Records, dan is het wel dat je  een speciaal soort musicus moet zijn om je hier thuis te voelen. Weinig labels zijn immers zo consistent en op de goede manier voorspelbaar als juist deze. Iemand die volledig aan die kwalificaties voldoet is trompettist Ralph Alessi, zijn vaak wat omfloerste spel past hier perfect. Met pianist Florian Weber, bassist Bänz Oester en drummer Gerry Hemingway, met wie hij het Ralph Alessi Quartet vormt, bracht hij onlangs ‘It’s Always Now’ uit. Alessi is verder te horen op het bij Outhere verschenen ‘Out of Silence’ van bassist Stéphane Kerecki, die voor zijn kwintet verder pianist Marc Copland, tenorsaxofonist Tore Brunborg en drummer Fabrice Moreau uitnodigde.

Het begin van ‘Hypnagogic’, de opener van ‘It’s Always Now’ spreekt boekdelen. Zacht gespeelde noten van Weber waar Alessi al noten strooiend, kreten zijn het zowat, voorzichtig doorheen breekt. Zacht spelen, het lijkt mij het moeilijkst. Abstractie is hier het woord, ook in ‘Old Baby’, al wisselt hij het hier af met meer melodisch spel. En wat een prachtige, verstilde klank produceert hij ook hier weer, vooral dat scherpe hoog is een waar genot. Opvallend aan dit ‘It’s Always Now’ is ook dat Oester en Hemingway een zeer bescheiden rol spelen. Pas in het derde stuk ‘Migratory Party’ hoor ik ze duidelijk, maar dan nog is het minimaal. Iets dat overigens perfect past. Zelfs in ‘Residue’ dat verhoudingsgewijs sterk leunt op het ritme en waarin we ook als eerste Hemingway horen, is dat zo. Die toon van Alessi: wellicht zit het mooiste moment wel aan het begin van het titelstuk ‘It’s Always Now’. Zo stel ik het mij ook voor, in het moment zijn, de rust ervaren. Uiterst spirituele jazz, zonder twijfel. Eén van de weinige uitzonderingen op het bovenstaande is het onverwacht dynamische ‘His Hopes, His Fears, His Tears’, met vrij grote bijdrages van Oester en Hemingway en een krachtig blazende Alessi. Qua slagwerk vallen ook ‘Everything Mirrors Everything’ en ‘Portion Control’ op, Hemingway is hier met zijn ritme opvallend duidelijk aanwezig. Bovendien horen we Alessi in dit laatste stuk met een demper op zijn trompet, iets dat zeker het nodige aan zijn spel toevoegt.

Kun je stellen dat ‘Out of the Silence’ nooit bij ECM Records had kunnen verschijnen? Is het flauw om te stellen dat het dan nooit ‘Out of the Silence’ had geheten, maar eerder ‘Into the Silence’? We horen hier in ieder geval een krachtig blazende Alessi, de omfloerste klank van ‘It’s Always Now’ schittert hier door afwezigheid. En Copland is een ander type pianist dan Weber, grossierend in krachtige aanslagen. Meeslepend stuwend klinkt ‘Rainbow’s End’. Alessi en Brunberg trekken samen op, terwijl Copland zich bij de ritmesectie voegt. En aangezien Kerecki natuurlijk de hoofdpersoon is op dit album, moeten we die mooie solo’s noemen in de ballades ‘Day Dreamer’ en ‘Hands’, waarin Copland overigens ook glorieus aanwezig is. En dan is er die prachtige solo van Brunborg in het opgewekte en zeer melodieuze ‘New Dawn’, mooi ondersteund door de ritmesectie, inclusief Copland. En nee, het funky opzwepende ‘Glebe Cottage’ associeer ik geenszins met ECM, maar wat een heerlijk nummer is dit!