Dat drummer en percussionist Bill Harris goed vertegenwoordigd is met albums op zijn eigen Amalgam Records is natuurlijk niet meer dan logisch. Een bezwaar is het evenmin, aangezien de mate van afwisseling tussen de albums groot genoeg is om ons een paar goede luistersessies te leveren. Een dubbelportret daarom, met allereerst een solo album, ‘Blinking Glue’ nog altijd de beste manier om een musicus te leren kennen en ‘Dura’ waarin we hem horen met toetsenist Jim Baker en bassist Brandon Lopez.
‘Fragments of Sobriquets’ laat direct al horen dat we met Harris een ongewoon drummer hebben. Want dit is nu niet bepaald muziek die ik associeer met een soloplaat van een drummer, geen trommel te horen in de eerste drie minuten. Er wordt langs bekkens gestreken en met elektronica gewerkt, met een indrukwekkend, minimalistisch klanklandschap als resultaat. Pas in ‘Tongue Tied Double Windsor’ hoor ik stokken neerkomen, maar zonder die galm die daar normaal gesproken bij hoort. Pas iets verderop wordt het wat ‘normaler’. Snelle, maar onregelmatige ritmische patronen volgen elkaar op. We gaan in ‘The Sunlight Draws a Curtain’ nog een flinke stap verder, de ritmische patronen gaan hier vergezeld van felle, overstuurde elektronica, waarna in ‘Hands Secrete a Monument’ het geheel explodeert in een bijzonder regelmatig ritmisch patroon, waarbij stilzitten niet echt meer tot de mogelijkheden behoort. In ‘As Flies Have Walls for Feet’ zoekt Harris het experiment in een waar klankcollage. Al krassend, schurend en wringend bewerkt hij alle mogelijke onderdelen van zijn percussie. Tot slot klinkt ‘Mirrors to the Animals’ waarin Harris nog één keer het ruime sop kiest.
De dura mater, is een vlies van collageen bindweefsel tussen de schedel en delen van het centrale zenuwstelsel. In de tekst bij het album ‘Dura’ zegt Harris dat daarbij niet te veel mis moet gaan, anders ben je de sigaar. Hij vergelijkt dat met improviseren met meerdere musici, iets dat net zo kwetsbaar kan zijn en waarbij het ook helemaal mis kan gaan, van het ene op het andere moment. Ofwel de kunst is “to deal with processes of consciousness and unconciousness that are mediatied by the nervous system” en of het goed gaat of fout is vaak “the result of conscious choise or unconscious assuption”. Zo lang het er vrij rustig aan toe gaat en er sprake is van een vorm van melodie, zoals in het begin van ‘Kuru’ lijkt het mij, als niet musicus, nog redelijk te overzien. De drie vullen elkaar hier in ieder geval op subtiele wijze mooi aan. Bij ‘Chagas’ wordt het al een stuk lastiger. Hier hebben we te maken met een klanksculptuur zonder al te veel houvast, waarbij de klanken echter wel moeten passen, één verkeerde streek van Lopez’ contrabas, om maar wat te noemen, is dan fataal. Natuurlijk gebeurt dat niet, het tegendeel is het geval: ieders bijdrage tilt het geheel naar grote hoogte. ‘Anthropophagi’ biedt al net zo weinig houvast, al zet Baker hier wel primair de lijn uit.
Baker is op dit album ook te horen op een ARP synthesizer, in ‘Chagas’, maar vooral in ‘Sclerosis’ en prachtig zoals het klankbeeld van dit instrument hier samenvalt met Lopez’ bas en Harris’ drumset. Juist deze toevoeging maakt dit tot een bijzonder afwisselend album. Zo experimenteel als dit ‘Sclerosis’ klinkt, zo klassiek jazzy gaat het eraan toe in de ballade ‘Prion’, met Baker leidend op piano en Lopez en Harris in mooie en doeltreffend ondersteunende rollen, terwijl in ‘Wasting’ het experiment weer hoogtij viert, met name in Lopez’ schurende basklanken, al laat Harris zich hier evenmin onbetuigd.
‘Blinking Glue’ is in zijn geheel te beluisteren via Bandcamp, ‘Dura’ deels. De albums zijn daar ook te koop.
