Wellicht is de piano wel, samen met de viool, het meest gebruikte instrument in de gecomponeerde muziek. En dat geldt al helemaal als we het instrument als solo instrument bekijken. De pianist, beginnend of gevorderd behoeft zich geenszins te vervelen. Daarom de komende tijd gecomponeerde muziek voor dit prachtige instrument met zoveel mogelijkheden. Twee componisten vandaag die het minimalisme hebben omarmd, zo kenmerkend voor het Wandelweiser Collectief. Van Florian Wittenburg verscheen ‘1- bis 4-Stimmig’, gespeeld door hemzelf en van Anastassis Philippakopoulos ‘Piano 1’, ‘Piano 2’ en ‘Piano 3’, allen gespeeld door Teodora Stepančić.
We kennen de muziek van de componisten die zich met dit initiatief verbonden voelen. Het gaat ze primair om klank, klank die zijn weg vindt in de ruimte. Er is geen sprake van een verhaal, geen sprake van vooruitgang of richting, geen climax, niets van dit alles. Louter noten. De bijzonder korte Cd van Wittenburg bevat ‘1-bis 4-Stimmig’, bestaande uit drie delen van net iets meer dan drie minuten, geflankeerd door drie gedichten, de nummers tien tot twaalf, waarbij het aparte is dat Wittenburg hier zijn stem soms dubbel laat klinken, iets dat een verwarrend effect sorteert. In die drie muzikale delen vinden we volgens Wittenburg “eine kombination aus zufall und system” en dat is precies zoals het klinkt.
De drie pianostukken van Philippakopoulos vallen ieder weer in drie, respectievelijk twee en drie delen uiteen. Een gedicht, afgedrukt aan de binnenkant van de hoes vergezeld de stukken: “wandering in the desert to find your voice / the path to the horizontal through the vertical / finding yourself in the intervals / the interval between idea and expression”. Een toepasselijk gedicht, de muziek klinkt uiterst verstild en de stukken kennen soms evenveel noten als stiltes. Mooi zijn ook de contrasten, bijvoorbeeld in het tweede deel van ‘Piano 1’, waarin we vrij hard gespeelde hoge noten vinden, zonder galm, naast lage noten, voorzien van veel galm. En prachtig spannend klinken die zware, repetitieve noten in het derde deel. Het eerste deel van ‘Piano 2’ heeft als grondslag eveneens een repetitief patroon, waarop wordt gevarieerd met de rechterhand. In het vrij lange tweede deel ligt het tempo beduidend lager, hier klinken slechts enkele noten, omgeven door stilte. ‘Piano 3’ is het langste, maar ook het meest subtiele van de drie stukken. Zit er in de eerste twee nog iets van houvast, in dit derde stuk zwerven we doelloos door de woestijn.
