Plus-Etage, Baarle Nassau – 24 maart 2023
Mei vorig jaar hoopte ik trompettist Patrick De Groote weer eens te horen, tijdens het concert dat Dirk Serries organiseerde in Oud Klooster, Brecht, een concert dat inmiddels ook op Cd is uitgebracht door Raw Tonk. De Groote was echter ziek. Gelukkig bleek dat gisteren in de PlusEtage niet het geval. Samen met Serries, Martina Verhoeven, in de eerste set op contrabas en in de tweede op piano en Onno Govaert op drums liet hij horen nog steeds mee te tellen. Verder hier aandacht voor het bij Serries’ A New Wave of Jazz verschenen ‘Disengage’, het meest recente album van een uitgebreid Kodian Trio, met naast de vaste leden Colin Webster en Andrew Lisle, Charlotte Keeffe en Verhoeven.
Het is De Groote die mag beginnen, ploppend en sputterend op de bugel brengt hij ons in de stemming. Als de drie andere musici zich erbij voegen, krijgt zijn spel massa en gaandeweg groeien de volle klanken uit tot een melodie. Gerichte slagen van Govaert ondersteunen zijn spel en ook Verhoeven en Serries laten zich hier horen. Het is Serries die op enig moment het tempo opschroeft en verderop overschakelt op een krachtige solo. Samen met Verhoeven en Govaert, De Groote neemt even een welverdiende pauze, zetten ze de boel verder op scherp. Prachtig allemaal, maar de ster van vanavond is toch De Groote, met zijn creatieve spel, wat daarbij helpt is die mooie, warme klank van de bugel, zeker in combinatie met Verhoevens contrabas. En mooi zoals de stomende ritmiek van het trio op menig moment dient als basis voor onverwachts prachtige melodische frases van hem. Mooi klinkt hij op de bugel, mooi ook op de trompet, voorzien van een demper produceert hij een fijnzinnig, wat hoog afgeknepen geluid. En soms een moment van rust, waarbij dit geluid maximaal tot zijn recht komt, schrijnend mooi.
Bijzonder is ook het snarenduet tussen Verhoeven en Serries. Knarsend, knisperend, wringend, aangelengd met Govaerts gong en belletjes. En verderop valt het duet tussen Govaerrt en Serries op, tumultueus. We eindigen die eerste set met repetitieve klanken, Verhoeven voorop, geduldig haar patronen strijkend, zij mag hier ook mee eindigen.
De Groote vangt ook de tweede set aan, nu op trompet. Een bijzonder experimentele monoloog volgt. Serries en Govaert brengen er aansluitend vaart in, terwijl Verhoeven hier nu dwingende akkoorden op piano speelt. Al snel raakt het geheel in een stroomversnelling. Dit wordt een steviger set dan de eerste, zoveel is wel duidelijk, slechts het spel van De Groote geeft houvast. Al kent ook deze set een paar mooie ingetogen passages, creatieve geluidscollages waarbij het louter om klank gaat. Maar de wildkolkende stroom overheerst, met name naar het einde toe, het maakt het slot des te meer bijzonder: alleen de Groote en Serries blijven over, die eerste met prachtige slotmaten, terwijl die tweede mooie accenten plaatst.
‘Disengage’ begint ook al met geknisper en gesputter, ‘Latching Effect’ kreeg het eerste van de vier stukken als titel mee. Een geluidssculptuur vol onverwachte klanken. Langzaam krijgt de muziek vorm, gaan we de onderlinge stemmen onderscheiden, Webster met springerige klanken, Keeffe het experiment zoekend, Verhoeven met dwarse akkoorden op piano en tot slot Serries en Lisle. En verderop krijgt het weer de bekende dynamiek, waar we ook gisterenavond bij de PlusEtage weer in mee werden gezogen. En dan klinkt er ineens een bloedmooie en uiterst melodieuze solo van Webster, met prachtige zijpaadjes van Keeffe, groots. Het kan altijd nog heftiger leert ‘Carious’ ons. Dat krijg je als zo’n kwintet eenmaal goed op stoom komt. Serries, Verhoeven en Lisle leggen een hecht fundament waarmee Webster en Keeffe uitstekend vooruit kunnen. En tegen het einde een mooi duet tussen Verhoeven en Keeffe, elkaar vliegen afvangend. Lisle mag openen in ‘The Five-Headed Anomaly’, ritmisch en toch ook weer niet. Webster sluit aan met lange uithalen, lekker over de top zoals we dat van hem kennen. Het vormt de opmaat tot wederom bijzonder heftige klanken. In het vierde en laatste stuk ‘Kind of Things’ overheerst weer de klank, een bont palet, tot er verderop structuur in komt, lange lijnen van Webster, meer experimentele van Keeffe, op een stevige ondergrond. Tot het stil valt, op slechts enkele noten van Verhoeven na, die ons verstild naar het einde begeleidt.
‘Disengage’ is te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop:
