Paradox, Tilburg – 12 februari 2023
Alles wat je verwacht op een festival als Roadburn, maar geen free-jazz. Toch was het Dirk Serries die er vorig jaar een Carte Blanche kreeg. Het toen splinternieuwe kwintet van zijn partner, de pianist Martina Verhoeven, mocht het mini festival op 24 april afsluiten. Het was een succes, zodanig dat Klanggalerie besloot onder de titel ‘Driven – Live at Roadburn’ de opnames uit te brengen. Bijna een jaar later klinkt het vervolg en laat Verhoeven zich wederom bijstaan door Serries, Colin Webster, Gonçalo Almeida en Onno Govaert.
Net geen uur duurt deze set, en dat is precies goed, exact de goede spanningsboog. Startend met snarenspel van Serries en Almeida, al snel gevolgd door Verhoeven die daartoe onder de klep duikt. Mooi ingetogen, zo lang het duurt. En dat is hier net zo lang tot Govaert het genoeg vindt en met een aantal gerichte roffels de zaak op scherp zet, Webster de gelegenheid biedend om mooie, lange lijnen op zijn altsax te blazen, de opmaat tot een wild stromende klankrivier, iets dat deze middag een constante blijkt te zijn.
Maar even snel als de dynamiek opkomt, trekt hij enige tijd later weer weg. Nog een paar roffels van Govaert en het terrein is vrij voor Serries en Almeida om de strijkstok te voorschijn te halen. Een innemende klanksculptuur, waar Webster al even bescheiden aansluiting bij zoekt – het zijn de lastigste partijen – terwijl Verhoeven het wederom onder de klep zoekt. En langzaam maar zeker sluipt er weer spanning in de muziek, een wat duistere onderstroom, Uiteindelijk wederom uitgroeiend tot die eerder genoemde oeverloze dynamiek, het blijf trekken. Naadloos loopt het over in de groove die Almeida en Govaert neerzetten, de mogelijkheid aan Webster biedend om eens heerlijk melodieus uit te pakken, iets dat we niet zo heel vaak bij hem tegenkomen. Het moet er maar net van komen, zal hij na afloop tegen me zeggen.
Verderop horen we Verhoeven even solo, het is tenslotte haar feestje, mooi de abstractie zoekend met grillige akkoorden. Het wordt gevolgd door één van de hoogtepunten van deze set: een moment van contemplatie: Serries en Almeida, met accenten van Govaert en Verhoeven, ook hier weer op de snaren, bouwen een fragiele, introspectieve geluidssculptuur. Te snel is het weer voorbij, de dynamiek lokt. En nu herkennen we Webster beter, in die voor hem zo kenmerkende razendsnelle solo, meanderend door de stroom aan klanken.
