Het pianotrio, als vorm binnen de jazz, zal voor altijd verbonden blijven met de naam Bill Evans. Niet alleen heeft hij opvallend vaak, zo niet bijna uitsluitend in deze bezetting gewerkt, hij was er ook nog eens een absolute vernieuwer in. Zodanig dat vrijwel een ieder die heden ten dage voor deze vorm kiest, zich automatisch schatplichtig toont aan de meester. Iedere uitgave van deze pianist is dan ook meer dan welkom. Iets dat zeker geldt voor de uitgaves van ‘Morning Glory’ en ‘Inner Spirit’ door Resonance Records. Ofwel de registraties van concerten in Buenos Aires, gegeven in 1973 en 1979. Lang alleen als bootleg verkrijgbaar, nu ook via de officiële weg.
Het tweede concert in een rij van vijf, tijdens een tournee door Zuid Amerika, vond plaats op zondagochtend 24 juni 1973, voor een publiek van 2.500 man. Tevens het enige concert waarvan voor zover we weten opnames bestaan. Met Eddie Gomez, de bassist waar hij tussen 1966 en 1977 intensief mee samenwerkte en drummer Marty Morell, die van 1968 tot 1974 deel uit maakte van dit trio, één van de meest gezichtsbepalende uit Evans’ carrière. Op het programma standards en een paar stukken van Evans die hij vaak speelde tijdens concerten, waaronder ‘Re: Person I Knew’, waar het concert mee opende. En direct hier valt op hoe goed Evans en Gomez op elkaar ingespeeld waren, de harmonie die de twee hier bereiken is waarlijk groots. Het laat direct horen waar de grote verandering die Evans inzette uit bestond: Bij Oscar Peterson en Ahmad Jamal, die hier de afgelopen dagen voorbij kwamen, hoorde je direct wie de leider was, dat is hier niet langer het geval. Nog duidelijker blijkt dit uit Johnny Mandel’s ‘Emily’, een stuk dat vrijwel geheel gedragen wordt door Gomez’ melodieuze vernuft.
Evans was ook zeker één van de grootste pianisten uit de geschiedenis van de jazz, wellicht ook wel omdat zijn achtergrond in de klassieke muziek lag. Hij begon reeds op zijn vijfde met pianospelen en studeerde tot zijn dertiende louter klassieke piano. Hij zou er altijd verwantschap mee blijven voelen en het verweven in zowel zijn eigen composities, met als mooi voorbeeld ‘T.T.T. (Twelve Tone Tune)’ dat ook op dit album staat, als in zijn interpretaties van standards. “Bill was in good spirit”, zei Morell tijdens het interview met Marc Myers voor het tekstboekje, “he was due to marry Nenette Zazzara in New York in August. I think he felt his life was changing for the better”. Woorden die Myers speciaal koppelt aan de uitvoering van Evans’ ‘The Two Lonely People’. Volkomen terecht, het is prachtig om te horen hoe hij dit stuk hier gestalte geeft. En het applaus was er dan ook naar. In de Rodgers & Hart klassieker ‘My Romance’ horen we Morell schitteren in een paar prachtige solo’s en horen we Gomez in de weer met zijn strijkstok.
Evans beperkte zich niet tot jazz standards, getuige een mooie uitvoering van folkzangeres Bobbi Gentry’s ‘Mornin’ Glory’ waar de tweede Cd mee opent. ‘Up with the Lark’, uit de film ‘Centennial Summer’, een poëtische ballade, had Evans pas begin dat jaar op het repertoire genomen. Zo te horen een prima keuze. Het publiek was zeker ook enthousiast over ‘Esta tarde vi lover’ van de Mexicaanse componist Armando Manzanero, door dit trio met veel gevoel en overtuigingskracht gebracht. Schitterend is ook het bijzonder ritmische duet tussen Evans en Morell in de lange versie van ‘Beautiful Love’.
Een jaar voor zijn dood, op 27 september 1979 was Evans wederom in Buenos Aires, maar nu met een ander trio. Na wat wijzigingen bestond dat hier uit bassist Marc Johnson, sinds april ’78 en drummer Joe LaBarbera, sinds eind ’78. Een trio dat bij elkaar zou blijven tot Evans dood op 15 september 1980. ‘Re: Person I Knew’ was een stuk waar Evans graag mee opende, zie ook het concert in ’73, maar hier koos hij voor het klassieke ‘Stella by Starlight’, een nummer waarin Johnson alle ruimte kreeg om te schitteren. Het concert begon vrij rustig, pas bij het ‘Theme from M*A*S*H’, dat sinds een jaar op Evans’ repertoire stond en zijn eigen uit ’66 daterende ‘Turn out the Stars’ begint het te vonken. ‘My Romance’, ook te vinden op ‘Morning Glory’, past eveneens in het rijtje en biedt LaBarbera alle mogelijkheid te schitteren. Maar over het algemeen is dit concert meer ingetogen dan dat uit ’73. Bijzonder is in dit opzicht ‘Letter to Evan’, dat zijn debuut beleefde tijdens deze tour. Geschreven voor zijn zoontje, toen vier jaar oud, die zijn vader door al die concerten iedere keer moest missen. De eerste Cd sluit ermee af. In dezelfde lijn ligt Evans’ overtuigende, tegen klassiek aanliggende spel in Gershwin’s ‘I Loves Your, Porgy’. LaBarbera: “Bill created an atmosphere, and you had to get inside of that.” Beide musici bewijzen verderop dat ze dat prima aanvoelden. En prachtig het pianospel in ‘If You Could See Me Now’ en in het langgerekte ‘Nardis’, het hoogtepunt en de afsluiter van de avond, waarin verderop ook Johnson en LaBarbera alle ruimte krijgen om volop te overtuigen.
Beide albums zijn te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop:
