Het pas enkele jaren bestaande Ensemble Modelo62 was tijdens de afgelopen Gaudeamus Muziekweek één van de ensembles die eruit sprong. Zij speelden daar twee stukken van de Turkse componist Erme Kaleli en ‘Graphein’ van de Franse componist Raphaël Cendo. Over de uitvoering schreef ik toen: “Aan alles is te merken dat dit een razend moeilijk stuk is dat door Ensemble Modelo62 met glans wordt uitgevoerd”.

Op hun eerste album ‘Modelo Moves’ presenteert dit ensemble nu zes werken van evenzo veel componisten, die speciaal voor dit ensemble zijn gecomponeerd. Het album begint met een stuk van de Argentijnse componist Santiago Sentero, genaamd ‘Sarabande’. Het stuk begint met twee motiefjes die elkaar gaandeweg afwisselen. Het zijn ijle klanken die klinken als verschuivende panelen of als een langzame meditatieve dans. De titel ‘Sarabande’ is dan ook goed gekozen. Als docent van het Koninklijk Conservatorium in Den Haag heeft Diederik Wagenaar een aantal leden van het uit elf musici bestaande ensemble als student gehad. Hem om een compositie vragen is dan ook wel zo’n logische stap. ‘…e mi sovvien’ is het derde deel van ‘Ciclo dell’ infinito’. Dit deel klinkt levendig, melodieus en ritmisch, waarin tevens veel aandacht is voor de klankkleur. Wagenaar doet hier overduidelijk een beroep op de veelzijdigheid van dit ensemble, wat goed past bij zijn oordeel over dit ensemble dat hij roemt om de “eigenzinnige en onconventionele samenstelling”.

De artistiek leider van Ensemble Modelo62, Ezequiel Menalled is eveneens afkomstig uit Argentinië, wat de aanwezigheid van vier Argentijnse componisten op dit album verklaart en draagt hier bij met de compositie ‘The inner sounds of my mind’. Blijkbaar zijn Menalled’s gedachten van redelijk poëtische aard, abstract en weinig coherent. Zo klinkt deze klanksculptuur althans. Deze reis, want dat is het op een bepaalde manier eveneens, duurt echter wel wat lang, waardoor de spanning niet gehandhaafd blijft. Desondanks zitten er mooie momenten in.
Gilius van Bergeijk liet zich voor ‘Landschap met rode wolk’ inspireren door het gelijknamige schilderij van Piet Mondriaan. Ook dit is een verstild werk waarin, en dat mag verrassend worden genoemd voor Bergeijk, de elektronica volledig ontbreekt. Dat laat overigens onverlet dat de lange blazerslijnen wel klinken als sinusgolven en de dreigende pianoaanslagen ongetwijfeld staan voor de rode wolk. Elementen waarmee Van Bergeijk ook hier weer een eigen klanklandschap creëert.

De eveneens uit Argentinië afkomstige Claudio F. Baroni liet zich voor ‘For 62 I en II inspireren door een citaat van Giacinto Scelsi: “Het geluid is bolvormig, maar als je er naar luistert lijkt het maar twee dimensies te hebben, lengte en breedte. We weten dat die derde dimensie bestaat, maar in zekere zin missen we hem.” Scelsi bedoelt met die derde dimensie natuurlijk de diepte en Baroni tracht in ‘For 62’ om hier uitdrukking aan te geven, wat overigens live beter zal klinken dan op Cd. Hier levert het een boeiende klanksculptuur op, maar om te zeggen dat Baroni slaagt in zijn opzet is een tweede. Met ‘Linarias’ van Gonzalo Giménez sluit Ensemble Modelo62 dit album af. ‘Linaria’ is de soortnaam van een plant die Giménez zag bloeien in de scheur van een oude muur. Dat onder dergelijke erbarmelijke omstandigheden groeien mogelijk is, raakte hem en inspireerde hem tot deze transcendente compositie.

Alles bij elkaar zes boeiende stukken met een over het algemeen vrij meditatief karakter. Het stuk van Wagenaar wijkt hier nog het meest van af door de redelijk traditionele opbouw. We zeiden het reeds eerder: Ensemble Modelo62 maakt het zich niet gemakkelijk. Maar ze kunnen de druk aan, met gemak!

Beluister het album via Spotify: