‘Out of the Beast Came Honey’, dat deze zomer uit kwam bij Clean Feed en het titelloze debuut van Owlman, dat ongeveer in dezelfde tijd verscheen bij Creative Sources, hebben drie musici gemeen: basklarinettist Ziv Taubenfeld, waarmee ik nog één keer stilsta bij dit wonderlijke instrument, pianist Nico Chientaroli, de man achter Owlman en drummer Onno Govaert.
Laat ik beginnen met Taubenfeld’s Full Sun. Naast met Chientaroli en Govaert, omringt hij zich in dit sextet met Michael Moore op altsax en klarinet, Joost Buis op trombone en Omer Govreen op bas. Met als doel “to create paths that lead to the big unknown, the place where beauty is free”. ‘Gold Wood’ geeft het startsein, in golven komt de muziek, abstract en enerverend. Een totaal ander soort harmonie dan in ‘Spider Jungle’. Chientaroli begint met zachte aanslagen, Govreen en Govaert horen we op de achtergrond. Dan sluiten de blazers aan, unisono. Iets van een melodie dient zich aan. En iets verderop horen we dat instrument waar het hier om gaat, die basklarinet met zijn herkenbare geluid. Nog duidelijker klinkt hij mooi ingetogen aan het begin van ‘MoonDoctor’. Buis volgt, met een al even intense solo, waarna net over de helft Taubenfeld het duister opzoekt. Prachtig klinkt ook zijn spel in ‘Andalus Fig Tree’, maar let hier ook zeker op Govaert en zijn kwaliteiten als percussionist. We eindigen met de verrassende en abstracte klanken van ‘Blues for Sunny’, waarin vooral Zaubenfeld een grote rol speelt, naast dat we Moore horen in een prachtige solo, de cirkel is rond.
Owlman, een maatje groter dan Ziv Taubenfeld’s Full Sun, zag en hoorde ik tijdens het DOEK Festival van 2020, een concert in De Roze Tanker, de band was toen net opgericht. de omstandigheden waren toen, midden in Corona verre van optimaal, wat mij nu bijzonder nieuwsgierig maakt naar dit album. Naast Taubenfeld, Govaert en Chientaroli, horen we altsaxofonist Hernán Samá, baritonsaxofonist en fagottist Jan Willem van der Ham, gitarist Miguel Petruccelli, cellist Pau Sola – die tijdens het concert helaas er niet bij was – bassist Renato Ferreira en Jarno van Es achter de elektronica. De muziek beschreef ik eerder als “een boeiende mix van jazz, rock, blues, Zuid-Amerikaans, slam poetry, punk, experimentele elektronica en geluidskunst” en nu bij het beluisteren van ‘Profeta Originario’ waar dit album mee opent, bemerk ik dat ik dit goed getroffen heb. Een energiek stuk dat niets te wensen over laat en dat evenveel rock bevat, vooral middels die geweldige gitaarsolo van Petruccelli, als vrije improvisatie. ‘Buda Metabólico’ bevat dan weer marsmuziek, Latin, gesproken teksten, waar Chientaroli zelf voor tekent en free-jazz. Kortom hier klinkt niets als verwacht, worden grenzen fors overschreden en worden wij als luisteraars regelmatig op het verkeerde been gezet. Maar ‘El Drágon’ bewijst dat het ook dan altijd nog een tikkeltje heftiger kan, een soort anarchistische mix van punk en free-jazz is het resultaat. Een hoogtepunt is ‘La Danza del Fuego’ waarin de anarchie plaatsmaakt voor een aantrekkelijk en bijzonder opzwepend ritme. In ‘El Flaco’ horen we Taubenfeld, met een mooi ingetogen melodisch patroon, Chientaroli’s woorden ondersteunend. Als toetsenist komt Chientaroli volop aan bod in het afsluitende en weer mooi hectische en onstuimige ‘Pepi i Sus Tambores’.
Beide albums zijn te beluisteren en te koop via Bandcamp:
