Als derde deel in dit Dirk Serries drieluik twee albums met concert registraties, niet geheel toevallig concerten waar ik bij was en dus ook al eerder over schreef. De eerste vond plaats in april van dit jaar. Serries had een residentie bij het Roadburn Festival en speelde op de laatste dag, de vierentwintigste met het Martina Verhoeven Quintet, de opnames verschenen onlangs onder de titel ‘Driven – Live at Roadburn 2022’ bij Klanggalerie. Het tweede concert vond bijna twee weken later plaats in het Oud Klooster van Brecht, op 5 mei en werd onlangs onder de titel ‘Oud Klooster’ uitgebracht door Raw Tonk.
Terug luisteren dus en met mijn eigen woorden meelezen. Wat het meest opvalt als ik de twee albums achter elkaar luister is het grote verschil in sfeer. In mijn verhaal over het festival tijdens Roadburn festival noemde ik de muziek “hardcore free-jazz” en vervolgde: “En dat zit al direct in de eerste noten van (Martina) Verhoeven en (Onno) Govaert, alleen al aan de slagen van die laatste hoor je dat het niet lang rustig zal blijven. En inderdaad, zodra het kwintet op volle sterkte is (dus met Gonçalo Almeida op bas, Colin Webster op altsax en natuurlijk Serries), gaat het volledig los en raken we in die spreekwoordelijke stroomversnelling waar ik deze muziek al snel mee associeer. Een waar klankspektakel op het scherpst van de snede”. Er zitten zeker rustige momenten in deze set van bijna vijftig minuten (bijzonder is dat er op de Cd geen onderverdeling is aangebracht, terwijl die wel in het concert zat), maar zo rustig als het er in het Oud Klooster aan toe ging, is het hier nergens. Bovendien zit er in die rustige momenten altijd een zekere spanning. Maar goed, dit was dan ook een set tijdens het Roadburn Festival, en voor wie dat niet weet, het gaat hier primair om metal.
Dat de sfeer in het Oud Klooster zo anders is, is al helemaal bijzonder omdat de bezetting voor een belangrijk deel hetzelfde is. Ook hier horen we naast Serries Verhoeven en Webster, aangevuld met Emilie Škrijelj op accordeon en Tom Malmendier op percussie. Wel is de instrumentatie anders. Verhoeven horen we op contrabas in plaats van op piano, Webster op baritonsax in plaats van op altsax en Malmendier kiest voor bescheiden percussie, in plaats van voor een drumstel. Samen met een akoestische gitaar en accordeon levert dat een prima basis voor een ingetogen concert, sterker nog, zoals ik eerder schreef, moet je op deze plek op je dynamiek letten. Doe je hier hetzelfde als in Paradox, waar het concert tijdens Roadburn plaatsvond, dan gaat het fout. En bij het opnieuw beluisteren, valt inderdaad op dat de ingetogen momenten, de klanksculpturen het mooist zijn. Die combinatie van ondefinieerbare geluiden, maakt dit tot een bijzonder album.
Beide Cd’s zijn te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop:
