Ik besteedde al eerder aandacht aan de componist en gitarist Fredrik Rasten, ‘…for some reason that escapes us’, dat hij opname met Vilhelm Bromander en ‘Six Moving Guitars’ kwamen hier reeds voorbij, maar in het laatste jaar verscheen er zoveel nieuw werk van en door deze componist en musicus, dat opnieuw uitgebreid stil staan bij zijn oeuvre meer dan gerechtvaardigd is. Vandaag daarom aandacht voor de componist Rasten, aan de hand van het bij Edition Wandelweiser Records verschenen ‘Four Parallel Rivers’ en het bij Insub verschenen ‘Delve II’ en ‘Svevning’, om dan morgen stil te staan bij de uitvoerend musicus Rasten.

‘Four Parallel Rivers’ bevat een serie, over het algemeen vrij korte pianowerken, uitgevoerd door goede vriend en mede componist Johan Lindvall – eerder nam Rasten voor hetzelfde label een album op met gitaarmuziek van Lindvall. Het is geen bijzonder complexe muziek die we hier horen, veeleer blinkt het uit door de eenduidige en zeer heldere structuur. In ‘Amaranth’ en de ‘Two Cycles for Johan Lindvall’ valt vooral het repetitieve karakter op, een vrij bescheiden patroon dat tijdens een eindeloze herhaling langzaam verschuift. Iets soortgelijks gebeurt in ‘Lunation’, alleen ligt het tempo nu nog lager, waardoor de muziek een slepend karakter krijgt. Nog kariger van structuur klinkt het vrij lange titelstuk ‘Four Parallel Rivers’. De kracht ligt hier duidelijk in het repetitieve, noem het maar gerust bedwelmend. Bijzonder is ook het relatief snelle ‘Pendulum’, bijna dansbaar ritmisch. ‘Aerodynamic’ wijkt als enige stuk wat af van de rest, niet zo zeer door de muziek, want die heeft hetzelfde repetitieve karakter, maar door het feit dat er een zuiver gestemde sinusgolf aan de muziek is toegevoegd, wat het geheel net even iets spannender maakt.

Op zowel ‘Svevning’ als ‘Delve II’ horen we Rasten zelf, in ‘Svevning’, Noors voor zweven, op akoestische gitaar en vocalen, op ‘Delve II’ op een twaalfsnarige akoestische gitaar. Op dit tweede album in combinatie met de spinet van Léo Dupleix. Beide stukken bestaan uit twee delen, al is één deel van ‘Svevning’ net zo lang als de twee delen van ‘Delve II’. Opvallend is dat Rasten dit ‘Svevning’ op eenzelfde wijze opbouwt als zijn pianostukken, alleen duren de twee delen nu samen bijna tachtig minuten. Een golvend patroon, dat slechts zeer langzaam en zeer gering van structuur verandert en waarin Rasten opvallend goed gebruik maakt van resonantie. En het is die combinatie, van dat repetitieve, bedwelmende patroon en die resonantie, die een gevoel van zweven te weeg brengt, zo de titel verklankend. Een prachtig en bijzonder meditatief stuk.

Rasten is bijzonder consistent in zijn composities, want het eveneens uit twee delen bestaande ‘Delve II’ voor een twaalfsnarige gitaar en een spinet klinkt niet wezenlijk anders dan het overige werk dat hier ter sprake komt. Ook hier zet Rasten dus weer zijn repetitieve patronen in, met wederom een bedwelmend resultaat. Alleen horen we hier nu twee instrumenten en het is boeiend hoe Rasten hier de klank van beiden op prachtige wijze laat samenvallen, althans in het begin, want naarmate het eerste deel vordert, valt de muziek steeds vaker niet meer samen, langzamerhand wordt het verschil steeds groter, waardoor de muziek een mooie gelaagdheid krijgt. De werkwijze herhaalt zich in het enige minuten langer durende tweede deel, alleen nu ritmischer. Prachtig gedaan, al is het moment waarop beide instrumenten net niet meer gelijk opgaan het mooist, de spanning is daar maximaal.

De albums zijn te beluisteren via Bandcamp en daar ook te koop: